Arsyeja pse shumë vetë nuk mund të gjejnë paqe

Predikimi nr. 1408
7 prill 1878
Tabernakulli Metropolitan, Njuington
Nga Charles Spurgeon

“Nënshtrojuni, pra, Perëndisë, kundërshtoni djallin dhe ai do të largohet nga ju! Afrohuni te Perëndia dhe ai do t’ju afrohet juve; pastroni duart tuaja, o mëkatarë; dhe pastroni zemrat o njerëz me dy mendje! Pikëllohuni, mbani zi dhe qani; të qeshurit tuaj le të kthehet në zi, dhe gëzimi në trishtim. Përuluni përpara Zotit, dhe ai do t’ju lartësojë!” Jakobi 4:7-10

Shpesh takojmë njerëz që na thonë se nuk mund të gjejnë paqe me Perëndinë. Ata janë urdhëruar t’i besojnë Zotit Jezus, por e kanë keqkuptuar urdhërimin, dhe ndërsa mendojnë se po i binden, janë në të vërtetë jobesimtarë, prandaj nuk gjejnë paqe. Ata përpiqen të luten, por lutjet e tyre nuk marrin përgjigje dhe përgjërimet e tyre nuk u japin kurrfarë ngushëllimi, sepse as besimi i tyre, as lutjet e tyre nuk pranohen nga Zoti. Persona të tillë përshkruhen nga Jakobi në vargun e tretë të kapitullit që kemi para nesh:

“Ju kërkoni dhe nuk merrni, sepse kërkoni keqas që të shpenzoni për kënaqësitë tuaja.”

Nuk mund të kënaqemi duke i parë ata që kërkojnë Perëndinë në këtë gjendje të mjerë, dhe prandaj përpiqemi t’i ngushëllojmë duke i udhëzuar herë pas here me urdhërimin e madh të ungjillit “Beso dhe jeto”. Megjithatë si rregull ata nuk shkojnë më tej, por rrinë në një gjendje që nuk jep kënaqësi. Ata na sigurojnë se besojnë në Jezusin, por nuk shohim asnjë prej fryteve të besimit në ta dhe as ata vetë nuk mund të thonë se marrin ndonjë përfitim shpirtëror nga besimi që pohojnë se e kanë. Tani kam frikë se ngushëllimi nuk ka vend në këto raste. Kur përpiqemi t’i inkurajojmë këta njerëz, kam frikë se po mbështjellim një plagë që ka nevojë për një thikë të mprehtë, dhe jo për një fashë të butë, ka nevojë për një bisturi të mprehtë, jo për një vaj shërues. Këtë herë do të përpiqemi t’u tregojmë disa njerëzve të shqetësuar se pse nuk marrin paqe dhe se çfarë duhet të kuptojnë me anë të Frymës së Shenjtë para se të pretendojnë me të drejtë se janë të shpëtuar. Megjithëse fjalët tona mund të jenë disi therëse, ato do të shqiptohen në besnikëri të dashur dhe Zoti ynë Perëndi i bëftë ato të dobishme për përfundimin e luftës së brendshme dhe për vendosjen e paqes së qëndrueshme.

Kam frikë se shumë vetë që pohojnë se janë të krishterë janë në një pozitë shumë të dyshimtë: ata nuk kanë as gëzim në besimin e tyre, as sukses në lutjet e tyre. Është e dyshimtë nëse janë të krishterë apo jo, dhe Jakobi që është praktik, nuk humbet kohë duke diskutuar çështjen e dyshimtë, por u flet atyre nga të dyja anët e gjendjes së tyre të dukshme. Në kapitujt e mëparshëm ai i quan ata “vëllezër të mi”, madje edhe “vëllezër të mi shumë të dashur”, dhe nuk vendos një vijë ndarëse kur më pas u drejtohet atyre si “mëkatarë”, duart e të cilëve duhen pastruar dhe si njerëz me “dy mendje”, zemrat e të cilëve duhen pastruar. Ata e quanin veten vëllezër, por zemrat e tyre ishin të papastra ndaj Krishtit. Ata jepeshin pas mëkateve të vajtueshme të grindjeve dhe keqdashjes, dhe zemrat e tyre ishin të ndara mes dashurisë për mëkatin dhe shpresës së shpëtimit. Prandaj, ne nuk do të bëjmë pyetje personale; ose të përpiqemi të dallojmë aty ku është e vështirë të jesh i sigurtë, por do t’u flasim karaktereve të dyshimtë, pa përcaktuar nëse ata janë besimtarë, apo jo. Nëse persona të tillë pretendojnë se janë vëllezër në Krisht, ne do t’u drejtohemi atyre si të tillë, por me një fjali të tillë si kjo: “Vëllezër të mi, nuk duhej të ishte kështu”.Nga ana tjetër, nuk do të përdorim një titull dënues, por do ta lëmë çështjen në duart e Perëndisë dhe të ndërgjegjes së çdo personi. Do të shkojmë në rrënjën e problemit dhe do të parashtrojmë arsyet për mungesën e paqes dhe të shpëtimit për të cilën disa ankohen. Na ndihmoftë Fryma e shenjtë për të vënë në dukje rrëzimin fatal që nuk e lë shpirtin të prehet.

Nëse ndonjë njeri nuk është i sigurtë që është në Krishtin, ai nuk duhet të rrijë rehat derisa të jetë i tillë. I dashur mik, pa sigurinë e plotë për gjendjen tënde të shpëtuar, nuk ke të drejtë të rrish i qetë dhe lutem që kurrë të mos jesh i qetë. Kjo është një çështje shumë e rëndësishme për t’u lënë e papërcaktuar. Çdo njeri i kujdesshëm duhet ta dyfishojë sigurinë e tij menjëherë dhe t’i mbërthejë gjërat fort në mënyrë që të mund t’i ketë të mbërthyera për përjetësi, për përjetësi them unë, sepse kështu thotë Zoti. Kurrë mos i rrezikoni shpirtrat tuaj, sepse shpirtrat tuaj janë vetja juaj, vetja juaj e vërtetë dhe asgjë nuk mund ta zëvendësojë humbjen e tyre. Nëse humbisni shpirtrat tuaj, nuk do të rikompensoheni dot edhe sikur të fitoni tërë botën. Kini kujdes pra, mos lini asgjë të pasigurt, matni dhe peshoni me kujdes çdo hap të rëndësishëm. Konsideroni dhe shqyrtoni se mos ndonjë prej jush duke qenë kaq afër mbretërisë të mos e humbasë atë. Për t’ju ndihmuar të keni një paqe të qëndrueshme, lërmëni t’ju bëj thirrje së pari t’i bindeni urdhërimit të gjithanshëm të tekstit që kemi përpara: “Nënshtrojuni, pra, Perëndisë”; dhe pastaj, së dyti, lërmëni të kërkoj me ngulm nga ju që t’i vini në praktikë urdhërimet që e ndjekin këtë si: “Kundërshtoni djallin”, “Afrohuni te Perëndia”, “Pastroni duart tuaja”, “Pastroni zemrat”, “Pikëllohuni, mbani zi dhe qani” dhe “Përuluni përpara Zotit”.

I. Së pari të dëgjoni urdhërimin e gjithanshëm: “Nënshtrojuni, pra, Perëndisë”. Sipas lidhjes, fryma ndriçuese brenda shumë njerëzve tregon që ata nuk i janë nënshtruar Perëndisë. Lakmitë, smirat, luftërat, grindjet, xhelozitë, zemërimet, të gjitha këto gjëra deklarojnë që zemra nuk është e nënshtruar, por mbetet egërsisht kryeneçe dhe rebele. Ata që akoma janë zemërakë, krenarë, grindavecë dhe egoistë janë pa dyshim të panënshtruar. Ka disa njerëz për të cilët vetë ideja e nënshtrimit është e papëlqyeshme. Ata nuk duan të jenë nën askënd, por urojnë që të jenë zotër të vetes së tyre dhe ligj për veten e tyre. “Nënshtrohu” është një fjalë e mërzitshme për ta. Ata thonë në zemrat e tyre: “Kush është Zoti që t’i bindem zërit të tij?” Ata janë mjaft të gatshëm të pranojnë mirësitë e Tij, mjaft të gatshëm të thonë sipas modës së tyre “Faleminderit Zotit”, por kur vjen puna te nënshtrimi, nuk janë aspak të vullnetshëm të nënshtrohen, nuk i shkon për shtat madhështisë së tyre.

Ata luftojnë për të qenë në fuqi, shtyhen për vendet e para, duke synuar t’i shtojnë interesat e tyre dhe ta vënë veten si zot suprem mbi gjithçka. Apostulli tregon me qetësi me fjalët e tekstit tonë që shumë profesorë të krishterë duhet të nënshtrohen, sepse në fakt natyra e tyre e papërulur i çon në lakmi dhe grindje dhe i ndalon që të kërkojnë në mënyrë që të marrin nga dora e Zotit.

Mungesa e nënshtrimit nuk është një gabim i ri apo i rrallë te njerëzit. Që prej rënies ka qenë rrënja e çdo mëkati. Kur zemra i nënshtrohet Perëndisë në sinqeritet, aty fillon puna e hirit, dhe kur i nënshtrohet përsosmërisht puna përfundohet. Por ky hir hyjnor duhet ta shfaqë fuqinë e tij, sepse zemra është kryeneçe dhe rebele. Që nga momenti kur nëna jonë Eva zgjati dorën për të këputur frutin e ndaluar dhe burri i saj u bashkua me të duke e vendosur vullnetin njerëzor kundër vullnetit hyjnor, bijtë e njerëzve kanë qenë universalisht fajtorë për mospërputhje me vullnetin e Perëndisë. Ata zgjodhën udhën e tyre dhe nuk duan t’i nënshtrojnë vullnetet e tyre, ata mendojnë çfarë duan dhe nuk duan t’i nënshtrojnë mendimet e tyre. Ata duan gjërat tokësore dhe nuk duan t’i nënshtrojnë gjërat që i kanë për zemër. Njeriu do që të jetë ligj për veten e tij dhe zot i vetes së tij. Kjo është e neveritshme, sepse ne nuk e kemi krijuar veten tonë, sepse “na ka bërë ai dhe jo ne vetë”. Zoti duhet të ketë epërsi mbi ne, sepse ekzistenca jonë varet nga vullneti i Tij. Kam dëgjuar shumë për të drejtat e njeriut, por do të ishte mirë gjithashtu të konsideronim të drejtat e Perëndisë, që janë të parat, më të lartat, më të sigurtat dhe të drejtat më solemne në univers, dhe gjenden në bazë të të gjitha të drejtave të tjera. Zoti ka të drejtë absolute mbi qeniet që ka modeluar dhe është e turpshme që masa e madhe e njerëzve duken sikur kurrë nuk kujtohen që Ai ekziston, aq më pak t’i bëjnë pyetjen vetes se çfarë i detyrohen Atij. Për fat të keq, o Perëndi i madh, Ti je një i huaj edhe për botën që e ke bërë Vetë. Krijesat e Tua që nuk do të mund të shihnin po të mos u kishe dhënë sy, shikojnë kudo, por jo tek Ti. Krijesat që nuk do të mund të mendonin nëse Ti nuk do t’u kishe dhënë mendje, mendojnë për gjithçka por jo për Ty. Dhe qeniet që nuk do të mund të jetonin nëse nuk do t’i lije në ekzistencë, të harrojnë Ty krejtësisht, ose, nëse kujtohen për ekzistencën Tënde dhe shikojnë fuqinë Tënde, janë tepër budallenj dhe bëhen armiqtë e tu? Dhe hithra e mëkatit rritet në brazdat e kundërshtimit të Perëndisë. Kur Zoti kënaqet duke i kthyer zemrat e kundërshtuesve në bindje ndaj së vërtetës, kjo është një shenjë e qartë e shpëtimit, në fakt është agimi i vetë shpëtimit. T’i nënshtrohesh Perëndisë do të thotë të gjesh prehje.

Rregulli i Perëndisë është kaq dobiprurës, saqë duhet t’i bindemi menjëherë. Ai kurrë nuk na urdhëron të bëjmë atë gjë që, me kalimin e kohës mund të na dëmtojë. Ai nuk na e ndalon ndonjë gjë që mund të jetë vërtet për të mirën tonë. Perëndia ynë është kaq i mirë, kaq i mençur, ka kaq shumë paramendime të dashura, saqë duhet të jetë gjithmonë në interesin tonë më të mirë që të ndjekim drejtimin e Tij. Edhe sikur të ishim lënë të zgjidhnim rrugën tonë dhe të mos ishim nën ndonjë detyrim, do të ishte gjëja më e mirë dhe më e kujdesshme të zgjidhnim udhën e Zotit, sepse është shtegu i kënaqësisë dhe sigurisë. I dashur, Zoti është kaq shumë i madh, saqë nuk ka nevojë të sillet në mënyrë të padrejtë ose të pasjellshme me krijesat e tij. Në fakt, Ai është kaq i madh saqë nuk mund të dëshirojë ndonjë përfitim personal nga qeverisja e Tij, por e ul veten që të na qeverisë, sepse pa sundimin dhe drejtimin e tij ne do të ishim krejtësisht të mjerë. Është për të mirën tonë që, ashtu si një baba në familje, Ai na urdhëron të bëjmë këtë ose na ndalon që të bëjmë diçka tjetër. Është një mizori e panevojshme që i bëjmë vetes kur thyejmë lirinë me të cilën Jezusi na bën të lirë, për ta vendosur veten nën tiraninë e egoizmit dhe të pasioneve të ulëta të mendjes. Është marrëzi të braktisim shërbimin e nderuar ndaj Mbretit të madh dhe të bëhemi skllevër të Satanit. Iu nënshtrofshin njerëzit Perëndisë dhe qofshin të vullnetshëm të marrin bekimin!

Çdo kundërshtim ndaj Perëndisë është i kotë. Gjykimi i shëndoshë na mëson se rebelimi ndaj një personi të gjithëpushtetshëm është edhe çmenduri, edhe blasfemi. Qëllimi i Perëndisë duhet të qëndrojë dhe kënaqësia e Tij duhet të plotësohet. Fuqia e Tij do të shtypë me siguri çdo kundërshtim dhe është e kotë të ngresh një kundërshtim. Pse atëherë, duhet që një njeri të luftojë kundër Mjeshtrit të tij. Mençuria dhe drejtësia i bëjnë thirrje atij t’i nënshtrohet Perëndisë.

Dhe atëherë, le të bëhet e ditur gjithmonë që nënshtrimi ndaj Perëndisë është absolutisht i nevojshëm për shpëtimin. Një njeri nuk është i shpëtuar derisa të përulet para madhështisë supreme të Perëndisë. Ai mund të thotë: “Unë besoj në Jezusin”, por nëse vazhdon duke ndjekur dëshirat e tij dhe duke kënaqur pasionet e tij, ai është thjesht një hipokrit, një ujk që ka veshur lëkurë qengji. Besimi i vdekur nuk do të shpëtojë askënd. Ai lloj besimi është madje edhe më i keq se besimi i djajve, sepse ata “besojnë dhe dridhen”, por këta njerëz besojnë në një mënyrë që i bën të patrembur në shkeljen e tyre. Jo, shpëtim do të thotë të jesh i shpëtuar nga sundimi i vetes dhe i mëkatit. Shpëtim do të thotë të jesh bërë që të dëshirosh të jesh sipas shëmbëllimit të Perëndisë, të ndihmohesh nga hiri hyjnor të arrish atë ngjashmëri dhe të jetosh sipas mendjes dhe vullnetit të më të Lartit. Nënshtrimi ndaj Perëndisë është shpëtimi që ne predikojmë, nuk është thjesht të shpëtosh nga flakët e përjetshme, por të çlirohesh nga rebelimi i të sotmes, të çlirohesh nga mëkati që është benzina e atyre flakëve të pashueshme. Duhet të ketë përputhje me ligjet e përjetshme të universit dhe sipas këtyre, Perëndia duhet të jetë i pari dhe njeriu duhet t’i nënshtrohet Atij. Asgjë nuk mund të jetë siç duhet, derisa të bëhet kjo gjë. Nënshtrimi është një urdhërim, të cilit duhet t’i bindemi në çdo rast, ose nuk do të gjejmë as paqe, as shpëtim.

Tani, në përgjithësi, pikërisht në këtë çështje të nënshtrimit gjendet guri i pengesës që shtrihet në udhën e shpirtrave kur kërkojnë paqe me Perëndinë. Kjo gjë i mban ata të pashpëtuar dhe ashtu siç e kam thënë me të drejtë, sepse një njeri që nuk i nënshtrohet Perëndisë nuk është i shpëtuar. Ai nuk është i shpëtuar nga rebelimi, ai nuk është i shpëtuar nga krenaria, është e qartë se ai është akoma një njeri i pashpëtuar, le të mendojë ç’të dojë ai për veten e vet. Mbase me anë të disa shënimeve personale unë mund ta gjej arsyen pse disa prej dëgjuesve të mi nuk mund të gjejnë paqen që ungjilli ua vë përpara falas. Në një pikë ose në një tjetër ka mungesë nënshtrimi. Tani, te një njeri i shpëtuar gjendet dhe duhet të gjendet një nënshtrim i plotë dhe pa kushte ndaj ligjit të Perëndisë. Ai duhet të bjerë dakord që ligji është i mirë. Nëse mendja jote prej kohësh ankohet kundër ligjit, duhet t’i japësh fund kundërshtimeve, sepse është e pamundur që të jesh aty ku duhet kur grindesh me ligjin e drejtësisë. Nëse e vendos veten si gjykatës të ligjit, ti po gjykon vetë ligjdhënësin dhe ky është presupozimi më i keq. Po të kthehemi prapa në kuptimin e vërtetë të kësaj, mendimi i gjykimit të ligjit është tradhti dhe e heq Perëndinë nga froni dhe vë mbretërimin tënd. Sa e trishtueshme është të shohësh një mëkatar të vdekshëm duke kritikuar ligjin e përsosur të krijuesit të tij? A guxon ti ta bësh këtë? Nëse thua në zemrën tënde: “Ai është shumë i rreptë me vënien në dukje të mëkatit dhe shumë i ashpër në ndëshkimin e mëkatit” kjo nuk është gjë tjetër veçse të gjykosh Gjykatësin tënd. Nëse thua: “Ai më bën përgjegjës për fjalë të kota që kam thënë dhe madje edhe për mëkate që nuk i di. Kjo është një gjë shumë e vështirë”, ti nuk po bën gjë tjetër, veçse po e quan Zotin të padrejtë. A duhet të bëhet ligji sipas dëshirave të tua? A duhet që kërkesat e ligjit të përshtaten që të lehtësojnë përtacinë tënde? Nëse kjo është ajo që ti kërkon atëherë nuk je i shpëtuar, sepse një person i shpëtuar kënaqet në ligjin e Zotit sipas njeriut të brendshëm. Ai thotë për të: “Ligji është i shenjtë”, megjithëse vajton kur shton: “por unë jam i mishtë, i shitur në mëkat”. Ai e nderon ligjin ndërsa përulet përpara tij dhe rrëfen gabimet e tij.

Po, përpara se një njeri të mund të ketë paqe me Perëndinë, ai duhet t’i bindet urdhërimit të ligjit. Megjithëse ai ligj në ashpërsinë e tij kërkon frerët dhe vë në provë zemrën, na padit para shufrës së Perëndisë dhe shqipton gjykimin mbi ne, ne duhet ta pranojmë se ai [ligji] është i drejtë. Hiri që punon në zemër e sjell mëkatarin e penduar të pranojë fajësinë për mëkatin dhe të pranojë që e meriton atë ndëshkim. Unë për vete e pranoj pa asnjë rezervë që, kur ligji në ndërgjegjen time më dënoi me ndëshkimin në ferr, nuk guxova të ngre as edhe gishtin, madje as edhe të mendoja diçka për ta kundërshtuar gjykimin. Ndërgjegjja nuk zgjohet hyjnisht, shpirti nuk ripërtërihet dhe njeriu nuk shpëtohet nëse nuk thërret:

“I pranoj të ligat që kam bërë, dhe mëkati im më rri gjithnjë përpara. Kam mëkatuar kundër teje, vetëm kundër teje, dhe kam bërë atë që është e keqe për sytë e tu, me qëllim që ti të njihesh i drejtë kur flet dhe i ndershëm kur gjykon”.

Duhet t’ia nënshtrosh veten drejtësisë dhe ashpërsisë së Perëndisë, përndryshe Ai do të të kundërshtojë ashtu siç bën me të gjithë krenarët. Nuk mund të gjendet falje për një njeri, nëse ai nuk e nderon ligjin me një zemër të nënshtruar. Nëse shfajësimi yt është “nuk jam fajtor” e ke vendin në gjyq sipas drejtësisë, por nuk mund të falesh me anë të mëshirës. Je në një gjendje të pashpresë; Perëndia vetë nuk mund të takohet me ty në atë terren, sepse Ai nuk mund ta pranojë që ligji është i padrejtë dhe që dënimi është shumë i rëndë. Zoti nuk mund të jetë në paqe me ty, ndërsa ti kundërshton ligjin e Tij. Ai deklaron që ti je fajtor dhe ti e kundërshton këtë deklaratë, si rrjedhojë mes teje dhe Atij vazhdon një grindje që nuk mund të mbarojë kurrë derisa ti të pranosh gabimin tënd dhe të kërkosh falje. Ai mund të merret me ty me mëshirë kur ti të qëndrosh aty ku mëshira mund të vijë tek ti, me një fjalë, në vendin e mëkatarit. Por nëse thua: “nuk jam fajtor”, dhe fillon të mbrosh apo të shfajësosh veten, je në një terren që Zoti nuk mund ta pranojë. Nëse pretendon se je i drejtë si mund të merret Zoti me ty në ndonjë mënyrë tjetër veçse me drejtësi? Dhe nëse Ai merret me ty me drejtësi, shumë shpejt mund t’i mbledhë dëshmitarët e Tij, të ta provojë se je fajtor dhe të të dënojë përjetësisht. Nënshtroju, pra, Perëndisë dhe thuaj: “Jam fajtor, o Zot. I hedh armët e rebelimit tim dhe pranoj se qëndroj i dënuar para Teje. Dhe nëse mund të shpëtohem, duhet të shpëtohem me anë të faljes Tënde falas, me anë të mëshirës Tënde të pamerituar, me anë të dashurisë Tënde të pakufishme”.

Pas kësaj, një njeri duhet t’ia nënshtrojë veten planit të shpëtimit vetëm me anë të hirit. Perëndia takohet me mëkatarin në bazë të hirit. “Nuk mund të të shfajësoj” duket sikur thotë, “por mund të të fal; nuk mund ta toleroj mohimin tënd të fajit, por nëse e rrëfen mëkatin tënd, Unë jam besnik dhe i drejtë të të fal mëkatin dhe të të shpëtoj nga çdo paudhësi”. Tani, a je i gatshëm, dëgjuesi im i dashur, a je i sigurtë se je i gatshëm të shpëtohesh vetëm me anë të hirit dhe të pranosh çlirimin nga mëkati dhe nga dënimi, vetëm nga mirëdashja falas e Perëndisë. A do t’i dorëzohesh kësaj? Besoj se do ta bësh këtë. Por ka nga ata që nuk duan ta bëjnë këtë, sepse vazhdojnë duke ndërtuar drejtësinë e tyre dhe nuk i nënshtrohen drejtësisë së Perëndisë. Ata mendojnë se po të shkojnë kaq herë në kishë, po të dëgjojnë predikime, po të shkojnë në takime lutjesh, po të lexojnë Biblën dhe kështu me radhë, do të kenë pa dyshim njëfarë pretendimi ndaj Perëndisë. O zotërinj, jepuni fund pretendimeve! Nëse vini para Zotit me ndonjë farë pretendimi, Ai nuk do ta prekë me dorë çështjen tuaj, sepse ju nuk keni çfarë të pretendoni dhe pretendimi juaj do të jetë një fyerje ndaj Perëndisë. Nëse fantazoni se keni kërkesa ndaj Perëndisë, shkoni në oborrin e drejtësisë dhe parashtrojini ato, por dënimi do të jetë pa dyshim mbi ju, sepse me anë të veprave të ligjit asnjë mish nuk mund të shfajësohet. Përpiquni në mënyrën tjetër. Ejani te Perëndia pa pretendime dhe kërkoni mëshirën e Tij duke thënë: “Zot, po të thërras për mëshirë. Me gëzim do ta pranoj hirin tënd falas nëse do të ma japësh”. Do të pranohesh në këtë bazë, sepse Zoti është i hirshëm dhe nuk nxjerr jashtë asnjë nga ata që vijnë tek Ai duke rrëfyer mëkatet e tyre.

Gjithashtu duhet t’i nënshtroheni mënyrës se si Perëndia shpëton nëpërmjet një flijimi shlyes dhe me anë të besimit tuaj personal në atë flijim. Duhet ta merrni Birin e Tij si hyjnor dhe duhet të besoni në atë gjak shlyes që u derdh për shumë vetë për faljen e mëkateve. Pa dyshim, nuk duhet të jetë e vështirë t’ia dorëzosh mendjen kësaj gjëje. Shpëtimi me anë të Ndërmjetësit të madh është një mënyrë aq e shkëlqyer shpëtimi, e drejtë për Perëndinë dhe e sigurtë për njeriun, saqë duhet të përplasim duart për gëzimin kur mendojmë që një rrugë e tillë mbretërore për në qiell është hapur për ne. Çfarë do të thonit dëgjues të dashur? A ju tërheq Fryma e Shenjtë t’i besoni gjakut të Jezusit?

Atëherë duhet t’i nënshtroheni krejtësisht Perëndisë në çështjen e braktisjes së çdo mëkati. Shumë persona luten për mëshirë, por vazhdojnë në mëkatet e tyre. Njerëz të tillë nuk mund të shpëtohen, sepse shpëtimi është shpëtim nga mëkati, jo shpëtim duke vazhduar të qëndroni në mëkat. Si mund të shpëtohemi nga mëkati nëse jemi skllevërit e tij. Nëse vini te Perëndia dhe thërrisni: “Zot, më çliro dhe ki mëshirë për mua” dhe përsëri pi dhe pi rregullisht derisa bëhesh gjysmë i dehur, si mund të shpëtohesh? Nëse vazhdon duke mashtruar në biznes, ose duke thënë gënjeshtra, ose duke i lejuar vetes një gjaknxehtësi keqdashëse dhe i inatosur në familje, ose je krenar dhe i pasjellshëm, egoist dhe koprrac, si mund të shpëtohesh? Po ju paralajmëroj, zotërinj, se besimi vetë nuk mund t’ju shpëtojë kur këto gjërat e tjera janë kështu, sepse nëse besimi juaj do të ishte besim shpëtues, do t’ju shpëtonte nga këto të liga. Ky, në fakt, është shpëtimi, me pak fjalë, çlirimi nga fuqia dhe zakoni i mëkatit. Shumë lutje janë gjysmë hipokrite. Ka njëfarë sinqeriteti në to, por nuk ka një dëshirë me gjithë zemër për shenjtëri, prandaj zemrat tuaja nuk do të fitojnë kurrë një përgjigje të rehatshme nga Perëndia. O kërkues, a je i gatshëm të heqësh dorë nga çdo mëkat? Eja, pijanec, ti lutesh që të marrësh falje, por nuk je i gatshëm të heqësh dorë nga kupa helmuese një herë e përgjithmonë? Ti, vëllai im, kërkove që të faleshe. Mirë bëre, por a ke dëshirë njëkohësisht t’u japësh fund shkeljeve të tua? Po apo jo? A ke dëshirë të kërkosh në çdo rrugë të gënjeshtërt dhe ta braktisësh sapo ta zbulosh? A nuk dëshiron të kesh një të folur të shenjtë, të vërtetë, të perëndishme? A dëshiron të shpëtohesh nga çdo lakmi dhe ves i fshehur? Nëse po, duke besuar në Zotin Jezu Krisht tashmë je i shpëtuar. Psherëtima jote që të shpëtohesh nga e liga është fillimi i punës së shenjtërimit. Por nëse thua: “Do të shpëtohem nga çdo rrugë e keqe me përjashtim të dëshirës sime, paudhësisë sime sekrete”, atëherë je në vrerin e zemërimit dhe në prangat e paudhësisë. Lutjet e tua do të kthehen mbrapsht tek ti pa përgjigje dhe besimi që pretendon se ke në Krishtin do të të dënojë. Besimi i imagjinuar nuk mund të të shpëtojë duke parë se sa i madh është mëkati yt. Një njeri është mësuar të hajë një gjellë që i dëmton shëndetin dhe kur merr në telefon mjekun, biseda e tyre shkon kështu:

– Nëse më beson mua, – thotë doktori, – unë mund të të shëroj. – Po, – i përgjigjet pacienti, – të besoj me gjithë zemër. Doktori vazhdon: – Duhet të heqësh dorë nga ajo gjellë e shijshme, sepse ajo është shkaku i sëmundjes tënde, dhe për sa kohë që do ta hash, do të vuash pasojat. – Dëgjo doktor, – thotë ai, – të besoj, por nuk mund të heq dorë nga ushqimi im i preferuar.

A nuk është e qartë për të gjithë se ai nuk po i zë besë mjekut aspak? Po kështu, kur një njeri deklaron: “I besoj Krishtit që të më shpëtojë nga mëkati” dhe pastaj vazhdon në paudhësi, ai tallet me Mjekun e Mirë dhe është në rrezik të shkatërrohet menjëherë. Duhet ta dëboni mëkatin nga zemra juaj ose mëkati nuk do t’ju lërë të shkoni në qiell. Duhet këmbëngulur në këtë pikë: Është e pamundur të marrësh Krishtin, po nuk hoqe dorë në të njëjtën kohë nga mëkati.

Nëse duam të shpëtohemi duhet t’i nënshtrohemi Zotit dhe gjithë mësimeve të Tij. Në epokën që jetojmë, një grup i madh njerëzish që duket sikur kanë besim, e kanë të nevojshme t’i gjykojnë Shkrimet në vend që t’i lejojnë Shkrimet që t’i gjykojnë ata. Dëgjoni, o ju njerëz të mençur: “Në të vërtetë po ju them se kushdo që nuk e pranon mbretërinë e Perëndisë si një fëmijë i vogël, nuk do të hyjë në të’’. Nënshtrimi ndaj autoritetit të pagabueshëm të fjalës së frymëzuar kërkohet në mënyrë absolute nga çdo dishepull i Jezusit, por kjo epokë gjen kënaqësi në të bërit e të kundërtës së kësaj. Edhe disa prej atyre që e quajnë veten se po i shërbejnë ungjillit vazhdimisht jepen pas një fryme që është saktësisht e kundërta e besimit prej fëmije që shpëton. Ata përpiqen pa pushim të nxisin rebelim kundrejt mësimeve të Krishtit dhe e quajnë këtë gjë “dyshim të ndershëm”. Ata nuk urojnë që njerëzit të besojnë, por që të mendojnë dhe ungjilli i tyre praktikisht është: “Dysho dhe mos u pagëzo dhe do të shpëtohesh”. Turp për ta! Tani ungjilli ynë është: “Ai që beson dhe është pagëzuar, do të jetë i shpëtuar”, dhe ne gjejmë kënaqësi të mësojmë atë që Jezu Krishti Zoti ynë u tha dishepujve që ta predikonin në të gjitha kombet. Nëse kurrë nuk do ta dorëzoj mendjen time, nëse kurrë nuk do të besoj atë që nuk mund ta kuptoj, nëse do të mbaj një thikë me vete për të prerë dhe copëtuar vargjet e Shkrimit, nëse nuk do të ulem me Marinë te këmbët e Jezusit, por do të dua që Ai të ulet te këmbët e mia që t’i tregoj Atij se si duhet të jetë besimi i Tij dhe çfarë duhej të kishte thënë Ai, si mund të shpëtohem? Në fund të fundit, nëse ne jemi njerëz të pagabueshëm dhe duhet ta kalojmë gjithë ditën duke zgjedhur mendimet tona, si mund ta njohim Krishtin? Në vend që t’ia dorëzojë gjykimin tim mësimeve të qarta të Zotit tim, unë filloj të rishikoj doktrinat e Tij, atëherë si mund të shpëtohem? Nëse nuk ia kam nënshtruar intelektin tim Perëndisë, çfarë paqeje mund të kem? Këtë mbajeni mend mirë ju të rinj. A po ju nënshtroheni situatave që Perëndia ka vendosur në jetën tuaj?

Dhe tani, duhet t’ju bëj një pyetje tjetër juve që dëshironi paqe dhe nuk mund ta gjeni: A ia keni nënshtruar veten tuaj situatave të vendosura me sovranitet nga Perëndia në jetën tuaj? Njoh persona që shpesh ulen në këtë shtëpi lutjeje dhe grinden me Perëndinë. Ai u ka marrë një objekt që ata e donin shumë dhe ata jo vetëm që kanë menduar një herë e një kohë se Ai u tregua i pasjellshëm dhe mizor në atë kohë, por akoma vazhdojnë të mendojnë ashtu. Ashtu si një fëmijë që rri turivarur, ata i hedhin vështrime të liga Atit të madh. Ata nuk kanë paqe dhe kurrë nuk do të kenë derisa të kenë pranuar epërsinë e Zotit dhe të kenë hequr dorë nga mendimet e tyre rebele. Nëse do të ishin në gjendjen e duhur të zemrës, do të falënderonin Perëndinë për sprovat e tyre të vështira dhe do ta miratonin vullnetin e Tij si të drejtë pa asnjë dyshim. Ata nuk mund të përparojnë në biznes dhe prandaj inatosen me Perëndinë. Perëndia e di mirë se ata nuk mund të bëhen të pasur dhe nuk mund t’u lësh në dorë një biznes të madh, prandaj Ai nuk u jep atyre dëshirat që do të ishin të dëmshme për ta. Disa njerëz kurrë nuk do ta fitonin një garë në jetë, nëse do të vraponin duke mbajtur me vete një gjysmë kilogram ari. E vetmja shpresë që ata të mund të vrapojnë është t’i mbash të lirë, pa asgjë në dorë. Ne njohim gjithashtu të rinj të zgjuar që nuk mund t’i ndjekin studimet, sepse kanë shëndet të dobët: ata duan të jenë të famshëm, por nuk janë mjaft të fortë për të vazhduar punën për provimet, dhe kështu irritohen me Perëndinë. Ose mund të ndodhë që kanë pak talent dhe shumë ambicie dhe rebelojnë, sepse Krijuesi i tyre nuk u ka dhënë një intelekt me aq kapacitet sa ai i Solomonit. Le të kënaqen duke përdorur talentin që kanë dhe të ndalojnë të luftojnë me Krijuesin e tyre. Shumë njerëz kanë njëfarë pakënaqësie të brendshme me providencën dhe ulen si Jona nën bimën e vyshkur dhe mërmërisin: “Ah, është e drejtë të zemërohemi deri në vdekje”. Tani, nëse kjo është gjendja me ndonjë që gjendjet para meje, do t’ju thosha: Pushoni së grinduri me Perëndinë. Ç’dobi ka kjo? Gjëja më e mirë dhe më e mençur për ju është të bëheni miq me Të, dhe le të jetë vullneti i Tij juaji. Në fund të fundit Ai sillet mirë me ju nëse do ta shikonit këtë. Varuni në Të. Ka diçka që mund të merrni nga pozita që keni. Fitimi do të vijë te ju nga të gjitha këto humbje, përfitimi do të vijë edhe nga këto fatkeqësi të trishtueshme, nëse do të qëndroni dhe do të shihni shpëtimin e Zotit. Takohuni me Perëndinë dhe jini në paqe, sepse që aty do t’ju vijë e mira, sepse po të mos e bëni këtë mund të thoni “besoj”, por nuk keni besim në Perëndinë. Si mund të besojë një njeri te Perëndia kur ai e ngarkon me faj Perëndinë që po e trajton keq. Besimi sjell dorëheqje dhe nënshtrim, por aty ku ka grindje dhe armiqësi, mosbesimi është akoma mbisundues. Nuk mund të ketë paqe në shpirtrat tuaj derisa t’ia nënshtroni veten Perëndisë, sepse Ai e kundërshton krenarin, por i jep hir të përulurit.

Kjo është gjatë ose shkurt: ti si një mëkatar fajtor duhet të hidhesh tek këmbët e Perëndisë dhe të thuash: “Ki mëshirë për mua, o Zot, dhe ki mëshirë për mua sipas mënyrës tënde. Nuk po të urdhëroj, por po të lutem për hirin tënd. Me përulje të kërkoj të falur, të lutem të të vijë keq për mua. Të dorëzohem Ty, duke të të kërkuar të më bësh të shenjtë. Nga thellësia e zemrës sime heq dorë nga dashuria për mëkatin. Kam frikë se do të mëkatoj, më ndihmo ta urrej veten kur ta bëj këtë. Më bëj atë që ti do që unë të jem, dhe pastaj merru me mua si të duash. Nuk vë kushte. Ky është një dorëzim pa kushte. Vetëm për hir të mëshirës tënde më ripërtëri, më bëj fëmijën tënd dhe më shpëto. Ashtu siç më fton t’i besoj Birit tënd, unë i besoj Atij. Zot, unë besoj. Ndihmo mosbesimin tim”.

Do të kesh paqe në zemër kur të vish në këtë pikë. Plaga jote nuk shërohet menjëherë, sepse ka nevojë të lahet, sepse rëra e krenarisë ka rënë në të dhe po shkakton një irritim të mjerueshëm. Kur krenaria të jetë larguar dhe të jesh krejtësisht i nënshtruar atëherë plaga jote do të shërohet dhe kockat e thyera do të gëzojnë. Nuk po të kërkoj t’i nënshtrohesh një prifti. Nuk po të kërkoj t’i nënshtrohesh një njeriu të thjeshtë, por po të flas seriozisht kur të them: “Nënshtroju Perëndisë”. Është e natyrshme, është e drejtë, është e mirë në vetvete dhe plot me të mirën më të madhe për ty. Nënshtrimi është themelor për shpëtimin, prandaj përulu para Zotit menjëherë. E përkultë Zoti atë vullnet kryeneç dhe e nënshtroftë atë zemër të panënshtrueshme. Dorëzoja veten Perëndisë dhe lutu që të çlirohesh nga rebelimi i ardhshëm. Nëse je nënshtruar, bëje këtë akoma edhe më shumë, sepse do të njihesh se je i krishterë kur t’ia nënshtrosh veten Perëndisë. Nëse nuk do të nënshtrohesh besimi yt është një gënjeshtër, shpresa jote është një zhgënjim, lutja jote është një fyerje, paqja jote është një presupozim dhe fundi yt do të jetë dëshpërim. Rrebelimi është si mëkati i magjisë dhe kryeneçësia si paudhësi dhe idhujtari.

“Po, Perëndia do të shtypë kokën e armiqve të tij, kokën me flokë të gjata të atyre që ecin në mëkat të tij”.

II. Por tani, së dyti, pasi kemi folur për detyrën e madhe të nënshtrimit, le të konsiderojmë urdhërimet e tjera që vijnë pas. Mendoj se nuk po dyshoj kot kur shpreh një frikë që predikimi që kohët e fundit ka qenë shumë i zakonshëm dhe në disa aspekte shumë i dobishëm, “vetëm beso dhe do të shpëtohesh” është marrë krejtësisht gabim nga ata që e kanë dëgjuar. Ka pasur raste që të rinj të ndryshëm vazhdojnë duke jetuar jetë të shkujdesura, duke harxhuar kohën kot vërdallë, në qejfe dhe madje dhe në ligësi dhe megjithatë deklarojnë se besojnë në Jezu Krishtin. Kur i ekzaminoni pak, gjeni se besimi në Krishtin për ta do të thotë që ata besojnë se Krishti i ka shpëtuar, megjithëse të gjithë e dinë se nga karakteret e tyre duken qartë se nuk janë të shpëtuar aspak. Tani çfarë tjetër është besimi i tyre veçse besim i një gënjeshtre? Ata po jetojnë ashtu si kanë jetuar dhe prandaj është e qartë se nuk janë shpëtuar nga e folura e mëparshme e marrë, nga gjaknxehtësia e tyre, as nga mëkatet e vjetra. Megjithatë përpiqen ta bindin veten se janë të shpëtuar. Tani, besimi i vërtetë kurrë nuk beson gjëra të rreme: presupozimi jeton me gënjeshtra, por besimi ushqehet vetëm me të vërtetën. Besimi im nuk më mëson të besoj se jam i shpëtuar kur mu përpara syve të mi kam fakte që nuk jam i shpëtuar, sepse po jetoj në po ato mëkate nga të cilat pretendoj se jam shpëtuar. Megjithëse për asnjë moment nuk do të hidhnim dyshim mbi doktrinën e shfajësimit me anë të besimit dhe të shpëtimit falas, duhet të predikojmë përherë e më tepër atë të vërtetë paralele: “Duhet të lindni përsëri”. Duhet ta sjellim në rreshtat e parë atë fjalë madhështore të vjetër që ungjilltarët e kanë hedhur prapa skenës, që quhet: “Pendohu”. Pendimi është po aq themelor për shpëtimin sa edhe besimi. Në fakt, nuk ka besim pa pendim, përveç besimi që duhet për t’u penduar. Një besim me sy të tharë kurrë nuk do ta shohë mbretërinë e Perëndisë. Një urrejtje e shenjtë për mëkatin gjithmonë shoqëron një besim prej fëmije te një mëkatar. Kur hiri bazë i besimit gjendet, hiret e tjera do të burojnë prej tij.

Tani vë re se si Fryma e Perëndisë, pasi na ka ftuar të nënshtrohemi, vazhdon duke na treguar se çfarë tjetër duhet bërë. Ai thërret për kundërshtim të guximshëm ndaj djallit. “kundërshtoni djallin dhe ai do të largohet nga ju”. Puna e shpëtimit nuk është aspak pasive, shpirti duhet të zgjohet për luftë aktive. Duhet të bie në krahët e Krishtit që të më shpëtojë dhe t’i besoj atij krejtësisht. Por kur varem tek Ai, marr jetë dhe përpjekja e parë e asaj jete duhet të shpartallojë me gjithë fuqinë e saj kundërshtarin e Krishtit dhe të shpirtit tim. Jo vetëm që duhet të luftoj me mëkatin, por edhe me frymën që e nxit dhe e sugjeron mëkatin. Duhet të kundërshtoj frymën e fshehtë të ligësisë si dhe veprimet e saj të jashtme.

– Oh, – tha dikush, – nuk mund të heq dorë nga një zakon i rrënjosur. – Zotëri, duhet të heqësh dorë. Duhet të kundërshtosh djallin ose të humbasësh përjetë. – Oh, por kam kaq shumë kohë që e kam këtë zakon, – thërret personi.

– Po, por nëse do t’i besosh me të vërtetë Krishtit do ta shohësh se përpjekja jote e parë do të jetë të luftosh kundër këtij zakoni të lig. Dhe nëse nuk është thjesht një zakon, as një impuls, por nëse rreziku gjendet në ekzistencën e një fryme dinake që është e armatosur në çdo drejtim dhe është e fortë dhe dinake, megjithatë nuk duhet t’i dorëzohesh, por ta vendosësh që do t’i rezistosh deri në vdekje, i gëzuar nga premtimi i hirshëm se do të largohet prej teje. Në emër të Jezusit do të fitosh mbi tundimin, do ta zotërosh zakonin e keq dhe do të shpëtosh nga skllavëria: vetëm syno për liri dhe përçmo zinxhirin e mëkatit. Nëse do që të kesh paqe me Perëndinë duhet të luftosh me Satanin. Nuk mund të kesh paqe në frymën tënde dhe të njohësh paqen që besimi jep, nëse nuk i shpall luftë deri në vdekje çdo ligësie dhe çdo padroni dhe princit të së ligës, Satanit vetë. A je gati për këtë. Nuk mund të kesh paqe nëse nuk je gati.

Afrohuni në Lutje

Më pas apostulli shkruan: “Afrohuni te Perëndia dhe ai do t’ju afrohet juve”. Ai që beson në Krishtin sinqerisht duhet të kalojë shumë kohë në lutje, megjithatë ka nga ata që thonë: “duam të shpëtohemi”, por e lënë pas dore lutjen. Ata nuk mund ta kuptojnë se si nuk po gjejnë gëzim tek besimi. Por pse duhet të çuditen? Pyet dhomën ku duhet të lutesh që e ke lënë pas dore, pyet zemrën tënde, si mund të jesh i lumtur, i begatë dhe i bekuar me gjërat hyjnore kur nuk lutesh? Mbaj mend se thjesht thënia e lutjeve nuk është lutje. Thelbi i lutjes gjendet në zemrën që i afrohet Zotit, dhe kjo mund të ndodhë edhe pa fjalë. Lutja është ndjenja që Perëndia është i pranishëm dhe dëshira e shpirtit është t’i afrohet Atij, aq sa të influencohet prej Tij, të njohë dashurinë e Tij, të ndjejë fuqinë e Tij dhe t’i bindet vullnetit të Tij. Kjo lloj lutjeje mund të vazhdohet me fuqinë e Perëndisë Frymë e Shenjtë gjatë gjithë ditës. Duhet ta dimë këtë: “Ai lutet” është një nga shenjat e para të një personi të shpëtuar. Nëse mendon që je shpëtuar me anë të një veprimi besimi të një çasti të caktuar, që presupozohet që ke ushtruar besim, ndërsa zemra mbetet larg Perëndisë pa lutje dhe pa e çarë kokën, atëherë je i mashtruar fatalisht. Mësimi i Shkrimit nuk është i tillë dhe nuk ka shfajësim për këtë në premtimet e Perëndisë. Nëse lutja është tepër e lënë pas dore, shpirti është i vdekur.

Afrohuni duke u pastuar nga mëkati

Urdhërimi tjetër është: “pastroni duart tuaja, o mëkatarë”. Çfarë? A u thotë fjala e Perëndisë mëkatarëve të pastrojnë duart dhe zemrat e tyre? Po, u thotë. Një vëlla pëshpërit: “Aaa, ky është armenizëm”. Kush je ti që përgjigjesh kundër fjalës së Perëndisë. Nëse një mësim i tillë gjendet në këtë libër të frymësuar, si guxojmë ne ta vëmë në dyshim. Vjen me një “Kështu thotë Zoti” “Pastroni duart tuaja, o mëkatarë”. Kur një njeri vjen te Perëndia dhe thotë: “Jam i gatshëm dhe mezi ç’pres të shpëtohem dhe i besoj Krishtit të më shpëtojë” dhe megjithatë mban duart e tij krejtësisht të fëlliqura nga veprime të ndyra, duke bërë atë që e di se është gabim, si pret që Perëndia ta dëgjojë atë? A duhet të shpenzoj fjalë të tjera për të treguar që ky njeri nuk beson dhe nuk është vërtet i ndershëm para Shumë të Lartit? “Pastroni duart tuaja, o mëkatarë”. A mund t’i kërkoni Perëndisë që të bëjë paqe me ju kur duart tuaja i kapin mëkatet plot përqafime të ëmbla dhe janë plot me ryshfete, ose janë plot lakmi, ose po godasin me grushte inati dhe zemërimi? Nëse bën punën e djallit me duart e tua, mos prit që Zoti të t’i mbushë ato me bekime. Nuk mund të bëhet një gjë e tillë. Duhet të ndahesh nga mëkatet e tua me drejtësi dhe ashtu si Pali e shkundi nepërkën nga dora e tij dhe e hodhi në zjarr, kështu duhet të bësh edhe ti. Me anë të fuqisë së besimit, nëse është besim i vërtetë, do të jesh në gjendje të pastrosh jetën tënde të brendshme. Pse ndodh që kur njerëzit flasin rreth të qenit shpirtëror dhe nuk janë madje aspak moralë, na bëjnë të vjellim kur i dëgjojmë. Si guxojnë të thonë që janë të krishterë, kur nuk jetojnë as si myslimanët apo si paganët? O ju që bërtisni si qenë me turpin tuaj, ç’pjesë keni ju me bijtë kur kafshoni, shijoni dhe e doni fëlliqësinë tuaj? Është e kotë të flasësh për shpëtimin kur e përqafoni mëkatin në zemër me të dyja duart. U shoftë një hipokrizi e tillë! Pastaj shtohet: “Pastroni zemrat, o njerëz me dy mendje”. A mund ta bëjnë ata këtë? Sigurisht jo vetë, por megjithatë në mënyrë që të bëhet paqe me Perëndinë duhet të ndodhë një pastrim zemre deri në atë pikë sa ajo të mos jetë më me dy mendje. Ai që do të ketë shpëtim duhet ta kërkojë me gjithë zemër, duhet ta kërkojë në mënyrë të tillë që të jetë i vendosur të heqë dorë nga gjithçka dhe të durojë gjithçka në mënyrë që të shpëtohet prej mëkatit. “Pastroni zemrat o njerëz me dy mendje”. Hiqe atë shikim keqdashës drejt papastërtisë dhe atë shikim të shtrembër që vështron me bisht të syrit drejt fitimit të botës. Sepse në qoftë se tërë zemra jote nuk do të thërrasë për Më të Lartin, Ai nuk do të të dëgjojë. Kur të thuash me Davidin: “Shpirti im ka një etje të madhe për Perëndinë e gjallë” atëherë do ta gjesh Zotin. Kur të mos përpiqesh më t’i shërbesh dy zotërinjve dhe t’ia nënshtrosh veten Perëndisë, atëherë Ai do të të bekojë, por jo para se ta kesh bërë këtë. Besoj se kjo prek thelbin e djallëzisë në zemrat e shumë prej atyre që nuk mund të arrijnë paqen. Ata nuk kanë hequr dorë nga mëkati, ata nuk e kërkojnë shpëtimin me gjithë zemër.

Pastaj Zoti na urdhëron: “Pikëllohuni, mbani zi dhe qani; të qeshurit tuaj le të kthehet në zi, dhe gëzimi në trishtim”. Më vjen keq të them që kam takuar njerëz që thonë: “Nuk mund të gjej paqe, nuk mund të shpëtohem” dhe flasin shumë bukur për këtë, por jashtë derës fillojnë dhe qeshin nën hundë me njëri-tjetrin, sikur kjo të ishte një gjë për të qeshur. Dita e Shabatit kalohet kot, me gjëra boshe, me biseda pa rëndësi, nuk duket se kanë sadopak seriozitet. E tërë dita e adhurimit duket thjesht si një sport. Disa të kthyer në besim duket sikur hidhen në besim ashtu siç hidhen njerëzit në ujë për t’u larë, dhe dalin jashtë po aq shpejt sa ç’kanë hyrë brenda. Kurrë nuk e peshojnë çështjen, nuk mendojnë as nuk shqetësohen për mëkatin, nuk përulen para Perëndisë. Pusho së qeshuri nëse nuk je i shpëtuar, për hir të nderimit, pushoje atë të qeshur. Sepse të qeshësh ndërsa je në rrezik që po humbet përjetë, më duket një gjë aq e kobshme dhe aq ogurzezë sa ç’do të ishte sikur djajtë e ferrit të bënin një skenë teatri dhe të luanin një komedi në mes të ferrit. Ç’të drejtë ke të qeshësh ndërsa mëkatet nuk të janë falur, ndërsa Perëndia është akoma i zemëruar me ty? Jo, shko tek Ai në formën dhe në mënyrën e duhur, ose përndryshe Ai do t’i hedhë poshtë lutjet e tua. Ji serioz, fillo të mendosh për vdekjen, gjykimin dhe zemërimin që do të vijë. Këto nuk janë lojëra fjalësh, zotëri, as gjëra me të cilat mund të luash. Besimi i vërtetë nuk është një gjë aq e lehtë sa mund ta ndjekësh me një të lëvizur gishti dhe të thuash: “Hej shpejt. Mbaroi”. Në asnjë mënyrë. Nëse je i shpëtuar mendja ndikohet solemnisht nga realitetet e përjetshme dhe je serioz për çështjet e jetës dhe vdekjes. Vetë mendimet e mëkatit të therin dhe meqenëse takohesh me mëkatin në jetën e përditshme ke arsye të përulesh përditë dhe të vuash për të. Kam frikë se shumë vetë nuk gjejnë paqe, sepse nuk e marrin këtë çështje seriozisht, por tallen me të si të ishte një lojë që fëmijët e vegjël luajnë, dhe jo si një çështje për të cilën zemra dhe shpirti duhet të shqetësohen thellësisht.

Përuluni

Pastaj Zoti e përmbledh urdhërimin e tij duke thënë: “Përuluni përpara Zotit, dhe ai do t’ju lartësojë”. Me këtë do ta mbyll. Shpirti duhet të bjerë përmbys thellësisht dhe përulësisht para Perëndisë. Nëse ke një djalë që tregon një frymë shumë rebeluese ndaj teje dhe e ke qortuar për këtë, por megjithatë ai vazhdon ashtu, ti i thua se ai duhet të përulet para se ti të mund ta falësh. Nëse ai është një fëmijë i mençur dhe do që t’i shpëtojë zemërimit tënd, do të rrëfehet me nderim, do të pranojë që ishte gabim, do të kërkojë dashurinë tënde dhe t’i do ta falësh me kënaqësi, por shumë vetë që pretendojnë se vijnë te Perëndia nuk kanë aspak përulje. Ata nuk pranojnë që kanë bërë ndonjë gjë gabim dhe nuk u bëhet vonë nëse kanë bërë ndonjë gjë gabim. Ata dëgjojnë se ekziston të besuarit te Jezusi dhe thonë se besojnë, jo sepse kanë ndonjë nevojë për të, sipas mendjes së tyre, por sepse është në modë. Ah, zotërinj, Jezu Krishti nuk erdhi të shërojë të shëndoshin, por të sëmurin, as nuk vdiq që t’u lidhë plagën atyre që nuk janë të plagosur, as që të ringjallë ata që kurrë nuk janë vrarë. Duhet të kesh, dhe Perëndia ta dhëntë, një frymë të thyer, një zemër të thyer dhe të penduar që Ai nuk e përçmon.

Nëse zemra jote kurrë nuk është plagosur, si mund të ta lidhë plagën Ai ty? Nëse kurrë nuk është plagosur si mund të ta shërojë? Këto janë çështje të rëndësishme dhe unë flas për to me fjalë të rënda në mënyrë që asnjë prej jush të mos mashtrohet. Perëndia të ndihmoftë të thërrasësh:

“Më heto, o Perëndi, dhe njihe zemrën time; më provo dhe njihi mendimet e mia dhe shiko në se ka tek unë ndonjë rrugë të keqe dhe më udhëhiq nëpër rrugën e përjetshme”.

Kjo është udha e shpëtimit, që ti të besosh në Jezu Krishtin që Perëndia ka dërguar. Por mbaj mend që Perëndia na shpëton nga mëkatet tona, jo në mëkatet tona. Besimi në Jezu Krishtin shpëton dhe do të shpëtojnë të gjithë ata që e kanë atë, por këtë e bën duke pastruar mëkatin. Na siguron që jemi të falur dhe na bën ta duam Krishtin me anë të të cilit jemi falur. Kjo dashuri na bën që të urrejmë veten për mëkatet tona dhe të përpiqemi të pastrojmë veten prej tyre me anë të Frymës së Tij. Besimi i vetëm pa veprat është i vdekur. Dhe megjithëse një njeri shfajësohet me anë të besimit dhe jo me anë të veprave, dhe vetëm me anë të besimit, jo nga veprat në asnjë aspekt, besimi që shpëton, është një besim që prodhon vepra të mira dhe çon në udhën e shenjtërisë. Ai që nuk kërkon drejtësinë dhe shenjtërinë e vërtetë, le të mendojë çfarë të dojë, por është i vdekur ndërsa jeton. Zoti pastë mëshirë për ne për hir të Krishtit. Amen.

Marrë me lejen e Kishës së Hirit Tiranë
Grace Church,Tirana