Predikatorja e Tabernakullit Metropolitan
Nr 1095
Në ditën e Zotit,9 shkurt,1873
Nga C.H.Spurgeon
Mëkati,që të duket mëkat,me anë të së mirës më pruri vdekjen,që mëkati të bëhet edhe më tepër mëkat nëpërmjet urdhërimit.” {#Romakëve 7 :13}
Filozofët kanë matur malet
Kanë hulumtuar thellësitë e detrave,shteteve dhe mbretërive,
Kanë ecur me bastun për në Qiell dhe kanë zbuluar burime:
Por ka dy gjëra të hapura të gjera
Që t’i masësh është më e nevojshme:
Prapëseprapë pak janë që i rrëmojnë ato—
Mëkati dhe Dashuria.”
Kështu këndoi Gjergj Herbert ,ai poet i ëmbël dhe i shenjtë,dhe kemi për të folur këtë mëngjes në lidhje me një nga ato “dy gjërat e gjera”—domethënë për mëkatin.Fryma e Shenjtë na drejtoftë në mendim dhe fjalim ndërsa zhytemi menjëherë mu në mes të subjektit tonë,duke i qëndruar fjalëve të tekstit.
I.Pika jonë e parë për t’u konsideruar këtë mëngjes do jetë se SHUMË NJERËZVE MËKATI NUK I DUKET MËKAT.Po,dhe në çdo njeri për shkak të verbërisë së tij të natyrshme gjendet një injorancë e asaj çfarë mëkati është.Eshtë e nevojshme fuqia e Plotfuqishmërisë Hyjnore,zëri i po të njëjtit Madhëri,që tha, “U bëftë drita,” dhe kishte dritë për të ndriçuar mendjen njerëzore,ose përndryshe kjo do të mbesë në errësirë prej vetë mëkatit të saj të tanishëm dhe të ligës të tij të thellë dhe vdekjeprurëse. Njeriu, me një shtrembësi të mjerë keqkonceptimi,qëndron i kënaqur në keqkuptimin në lidhje me mëkatin. Veprat e tij janë të liga dhe ai nuk do të vijë në dritë prej frikës se mos njeh më shumë në lidhje me atë të ligë që dëshiron të njohë.
Për më tepër, e tillë është fuqia e vetë-vlerësimit sa edhe pse mëkati gjendet me bollëk në mëkatarin,ky nuk do shtyhet menjëherë të ndjejë ose të rrëfejë ekzistencën e tij. Ka njerëz në këtë botë,të zhytur në paudhësi deri në grykë që nuk ëndërrojnë kurrë se kanë kryer ndonjë gjë më të keqe se gabime të vogla. Ka nga ato shpirtrat e të cilëve janë të nginjur me të derisa ngjasojnë me leshin e ngjyrosur me të kuqe të ndezur—dhe prapëseprapë ato e përfytyrojnë veten po aq të bardhë sa bora. Kjo vjen pjesërisht prej plogështisë së ndërgjegjes që është rezultati i Rënies. Edhe pse kam dëgjuar 10.000 herë se ndërgjegjja është përfaqsuesja e Perëndisë në shpirtin e njeriut,prapëseprapë nuk kam mundur kurrë të pajtohem me këtë dogmë.
Nuk është fare ashtu! Në shumë njerëz ndërgjegjja është e shtrembëruar. Në të tjerë ka mbetur vetëm një pjesë e saj dhe në të gjithë ajo është e gabueshme dhe e kushtëzuar nga hallakatje. Ndërgjegjja është në të gjithë njerëzit çështje shkalle,e varur prej edukimit, shembullit dhe karakterit të mëparshëm. Eshtë një sy i shpirtit,por është shpesh pjesërisht e verbër dhe e dobët dhe ka nevojë gjithnjë për dritë prej së larti ose përndryshe veçse do qesëndisë shpirtin. Ndërgjegjja është një aftësi e mendjes,e cila,ashtu si çdo aftësi tjetër, ka pësuar dëm serioz nëpërmjet zvetënimit tonë të natyrshëm dhe nuk është në asnjë mënyrë e përkryer. Eshtë veçse kuptimi që vepron në lidhje me subjekte moralë dhe në lidhje me çështje të tilla shpesh e vlerëson të hidhurën si të ëmbël dhe të ëmblën si të hidhur,errësirën si dritë dhe dritën si errësirë. Prandaj ndodh kjo se mëkatet nuk i duken njerëzve mëkate.
Ka shumë mundësi se nuk ka as dhe një, madje edhe mes njerëzve të ripërtëritur,që e njeh plotësisht të ligën e mëkatit e as nuk do të ketë një të tillë derisa të jemi të përkryer në Qiell. Dhe atëhere kur do shikojmë përkryerjen e shenjtërisë hyjnore,do ta kuptojmë se sa gjë e zezë ishte mëkati. Njerëzit që kanë jetuar nëntokë gjatë gjithë jetës së tyre nuk e dinë se sa e errët është miniera dhe as nuk mund ta dinë derisa të qëndrojnë në shkëlqimin e një mesdite vere. Në një masë të madhe,paaftësia jonë për të parë mëkatin lind prej mashtrimit të jashtëzakonshëm si të mëkatit po ashtu dhe të zemrës njerëzore. Mëkati merr format më të shkëlqyeshme po ashtu si Satanai vishet si një ëngjëll drite. Një gjë e tillë si paudhësia duke dalë jashtë në vetë lakuriqesinë e saj rrallë është parë—po ashtu si Jezabeli ajo zbukuron kokën e saj dhe lyen fytyrën.Dhe me të vërtetë,zemra do me të madhe ta ketë ashtu dhe digjet për t’u mashtruar.
Po të mundnim do t’i zbusnim fajet tona. Jemi të gjithë shumë të shkathët për të dalluar diçka,e cila,edhe pse nuk i justifikon krejtësisht fajet tona,gjithësesi parandalon vendosjen e tyre në mizoritë e rangut të parë.Ndonjëherë ne nuk duam të kuptojmë Urdhërimin. Ne gjendemi duke dashur të mos njohim forcën dhe rreptësinë e tij.Eshtë shumë therës dhe i mprehtë dhe ne përpiqemi t’i topisim majën. Sikur të mund të gjenim një domethënie më të butë atëhere do ishim të kënaqur të bënim ashtu, “Zemra gënjehet më tepër se çdo gjë tjetër dhe sëmuret në mënyrë të pashërueshme”—prandaj ajo shpik mijëra gënjeshtra. Po ashtu si mashtrimi i mëkatit është shumë i madh,aq sa e zbukuron veten me ngjyrat e drejtësisë dhe i bën njerëzit të besojnë se janë duke i pëlqyer Perëndisë atëherë kur janë duke e fyer, po ashtu është vetë njeriu,një vetë-mashtrues i etur dhe po ashtu si i çmenduri në Fjalët e Urta të Solomonit,ai e ndjek menjëherë lajkataren.
Në shumë njerëz, mos shikimi prej tyre i mëkatit si mëkat ngrihet prej injorancës së tyre për shpirtësinë e Ligjit. Njerëzit lexojnë Dhjetë Urdhërimet dhe i pandehin se nuk kanë më shumë domethënie se kuptimi sipërfaqsor. Nëse lexojnë, për shembull, “Nuk do të vrasësh,”ato thonë menjëherë, “Nuk e kam thyer kurrë atë Ligj.” Por harrojnë se ai që urren vëllanë e tij është një vrasës dhe se zemërimi i padrejtë është një dhunim i dallueshëm i urdhëresës. Nëse bëj me dashje ndonjë gjë që ka prirje për të shkatërruar ose për të shkurtuar jetën, qoftë t’imen ose atë të fqinjit tim,atëherë jam duke thyer Urdhërimin.
Një njeri gjen se është shkruar, “Nuk do të shkelësh besnikërinë bashkëshortore.” “Epo,epo,”thotë ai, “Jam i pastër në këtë pikë.” Menjëherë e pispillos veten me hamendjen se është dëlirësia vetë. Por nëse i jipet të kuptojë se urdhëresa ka të bëjë me zemrën dhe se një vështrim i turpshëm është kurorëshkelje, dhe se madje edhe një dëshirë për të bërë ç’ka është e ligë dënon shpirtin, atëherë ai menjëherë i shikon gjërat në një dritë shumë të ndryshme dhe e shikon si mëkat atë që nuk e pati turbulluar kurrë më përpara.Zakonisht—po, universalisht—derisa Fryma e Perëndisë hyn në shpirt ka një injorancë totale se çfarë do të thotë Ligji. Njerëzit thonë me mendje lehtësi, “Zot,ki mëshirë për ne dhe përkuli zemrat tona për të ruajtur këtë Ligj.” Por sikur ta kishin njohur atë,do thonin, “Zot,ki mëshirë për ne dhe na pastro prej shkeljeve tona të panumërta të Ligjit që nuk mund ta ruajmë dot dhe që duhet përhera të na dënojë për aq gjatë sa ne qëndrojmë nën pushtetin e tij.” Kështu ju shikoni ca nga arsyet se pse mëkati nuk shfaqet nën dritën e tij të vërtetë për jobesimtarët, por ia hedh mendjeve të papenduara dhe të vetë-drejta.Ky është një prej rezultateve më të vajtueshme të mëkatit. Ai na dëmton më shumë duke marrë prej nesh aftësinë për të njohur se sa shumë jemi dëmtuar. Ai i vë kazmën gjendjes së njeriut dhe prapëseprapë e shpie atë të mburret për shëndet të pashtershëm. E bën një lypës dhe i thotë se është i pasur. E zhvesh dhe e bën të lëvdohet në rrobat e tij të imagjinuara. Në këtë pikë,kjo i ngjason skllavërisë,e cila,shkallë shkallë bren shpirtin dhe e bën një njeri të kënaqur në zinxhirët e tij. Robëria me kalimin e kohës e degradon një njeri në mënyrë të tillë sa së fundi ai harron mjerimin e skllavërisë dhe dinjitetin e lirisë dhe është i paaftë të godasë kur një kohë e favorshme i ofron atij mundësinë e lirisë.
Mëkati, ashtu si acari vdekjeprurës i vendeve veriore,i mpin viktimat e tij para se t’i vrasë.Njeriu është kaq i sëmurë sa e imagjinon sëmundjen e tij të jetë shëndet dhe i gjykon njerëzit e shëndetshëm si duke qenë nën mashtrime të mëdha. Ai e do armikun që e shkatërron!Ai ngroh në kraharorin e tij nëpërkën që dhëmbët helmuese i shkaktojnë atij vdekjen. Gjëja më fatkeqe që mund t’i ndodhë një njeriu është që të jetë mëkatar dhe ta gjykojë mëkatshmërinë e tij si drejtësi! Papisti i afrohet altarit dhe përkulet para një cope buke—por nuk e ndjen se është duke kryer idhujtari—jo,ai beson se është duke vepruar në një mënyrë të lavdërueshme! Përndjekësi e gjahtoi të afërmin e tij derisa sa e burgosi dhe e vrau por mendoi se me të vërtetë i bëri Perëndisë një shërbim!Ju dhe unë mund ta shikojmë idhujtarinë e Papistit dhe vrasjen e kryer prej përndjekësit—por fajtorët nuk e shikojnë dot.
Njeriu i pasionuar e pandeh veten se është me të drejtë i pezmatuar. Njeriu lakmitar është krenar për vetë kujdesin e tij. Jobesimtari gëzon në lirinë e mendimit të tij. Këto janë aspektet nën të cilat paudhësia ia paraqet veten të verbërit shpirtëror. Ja ku qëndron dhe dëmi i mëkatit—se nxjerr jashtë përdorimit peshoret me të cilat shpirti dallon mes së mirës dhe të ligës!
Çfarë qënie të tmerrshme duhet të kenë qenë ato që mund të fundosnin një anije përplot me shpirtra të gjallë dhe më pas,ndërsa duke i dëgjuar ato të bërtisnin dhe të klithnin për ndihmë,të mund të largoheshin tutje larg prej tyre,duke i lënë të vdisnin në ujërat e papërmbajtshëm!Në çfarë gjendje çnjerëzore do kenë qenë zhytur për të qenë të aftë të bëjnë një gjë të tillë! Fundosja e anijes me zor se është më e tmerrshme se sa fundosja e vlerës morale dhe njerëzore në ato që lanë ato qindra të vdesin ndërkohë që mund t’i kishin shpëtuar. Të jesh i aftë të godasësh një njeri me thikë do ishte gjë e tmerrshme. Por, të jesh aq i keq sa mbasi ta kesh goditur të mos ndjesh asnjë ndijim faji do ishte shumë më keq. Prapëseprapë çdo veprim mëkatar shkon dorë për dore me një masë zemër ngurtësimi,kështu që ai që është i aftë të kryejë krime të mëdha është zakonisht i paaftë t’i njohë si të tillë. Me të papërshpirtshmit ky ndikim murtaje është shumë i fuqishëm,duke i sjellur ato të thërrasin, “paqe,paqe,”atje ku nuk ka paqe dhe të rebelohen pa frikë ose brejtje ndërgjegje kundra Perëndisë Shumë Të Shenjtë. Dhe, sa keq, përderisa madje edhe në të shenjtët mbetet natyra e vjetër, edhe ato nuk janë krejtësisht të lirë prej fuqisë errësuese të mëkatit,sepse nuk hezitoj të them se ne të gjithë në mënyrë të pavetëdijshme e lejojmë veten në veprime të cilat,drita më e madhe do t’i shfaqte si mëkate.
Edhe njerëzit më të mirë e kanë bërë këtë në të kaluarën. Për shembull, Gjon Njutoni në lidhje me tregtinë e skllevërve në rininë e tij,kurrë nuk u duk të kishte ndjerë se kishte ndonjë të keqe në të. Dhe Uitfildi, duke pranuar skllevër për jetimoren e tij në Xhorxhja ,kurrë nuk e ngriti ose ëndërroi të ngrinte pyetjen se a ishte skllavëria në vetvete mëkatare. Ndoshta drita më e madhe do të tregojë se shumë prej zakoneve të qytetërimit tonë të tanishëm janë thelbësisht të këqinj dhe pasardhësit tanë do çuditen se si mundëm të vepronim ashtu siç kemi vepruar. Mund të jenë të nevojshëm shekuj përpara se ndërgjegja kombëtare,ose edhe ndërgjegja e zakonshme e krishterë,të mund të ndriçohet deri në standartin e vërtetë të së drejtës—dhe një njeri mund të ketë nevojë për shumë ndreqje dhe qortime prej Zotit përpara se të dallojë plotësisht mes të mirës dhe të ligës.
O ti demon,Mëkat! Ke dalë mëkat në kuptimin më të plotë duke na mashtruar ashtu! Ti jo vetëm që na helmon por na bën ta pandehim helmin se është ilaç—ti na fëlliq dhe na bën ta mendojmë veten më të bukur akoma! Ti na vret dhe na bën të ëndërrojmë se jemi duke gëzuar jetë! Vëllezër dhe Motra,përpara se të mëkëmbemi në imazhin e shenjtë të Krishtit,që është ultimatum për çdo të Krishterë, duhet që të na mësohet ta njohim mëkatin si mëkat! Dhe duhet të kemi një përtëritje të butësisë së ndërgjegjes që do kishte qenë e jona sikur të mos kishim rënë kurrë. Një masë e këtij dallimi dhe butësi gjykimi na jipet në çastin e kthimit në besim—sepse kthimi në besim, pa këtë—do ishte gjë e pamundur.Si vallë një njeri mund të pendohet për atë çfarë nuk e njeh si mëkat? Si vallë do ta përulë veten përpara Perëndisë në lidhje me atë çfarë ai nuk e merr së qeni e ligë nën sytë e Perëndisë? Ai duhet të ketë ndriçim. Mëkati duhet t’i shfaqet atij si mëkat.Më tepër akoma,njeriu nuk do heqë dorë prej vetë-drejtësisë së tij derisa të shikojë mëkatshmërinë e tij.Për aq gjatë sa e beson veten të drejtë,ai do ta dojë atë drejtësi dhe do qëndrojë përpara Perëndisë me thirrjen e Farizeut, “Të falenderoj o Perëndi që nuk jam si njerëzit e tjerë!”Për aq gjatë sa është e mundur për ne të notojmë me kamerdaren e vetë drejtësisë sonë nuk do arrijmë kurrë të varka e shpëtimit e drejtësisë së Krishtit.Ne mund të çohemi të hiri falas vetëm me shtytjen e motit;dhe për aq gjatë sa barka jonë e shpuar e vullnetit të lirë vetëm sa na mban sipër ujërave,ne do t’i rrimë ngjitur asaj.Eshtë një mrekulli hiri ta bësh njeriun ta shikojë vetveten në mënyrë të tillë sa ta ketë neveri dhe të rrëfejë pamundësinë për t’u shpëtuar nëpërmjet vetë veprave të tij.Prapëseprapë,derisa kjo të jetë bërë,besimi në Jezus është i pamundur;sepse asnjë njeri nuk do shikojë të drejtësia e një tjetri ndërsa është i kënaqur me vetë drejtësinë e tij;dhe secili beson se ka një drejtësi të tijën derisa shikon mëkatin në shëmtinë e tij të natyrshme.Nëse mëkati nuk të zbulohet si një e ligë e pafund,cilido qofsh,atje ku Perëndia dhe Krishti janë ti nuk mund të vish kurrë.Duhet të bëhesh të shikosh se zemra jote qelbet me ligësi—se jeta jote e kaluar ka qenë fëlliqur me paudhësi;dhe duhet të të mësohet gjithashtu se kjo ligësi e jotja nuk është çikërrimë,por një gjë e përbindshme dhe e tmerrshme.Duhet të bëhesh që të kesh neveri veten njësoj si të ishe në praninë e Perëndisë ose përndryshe nuk do nxitosh për te gjaku shlyes për pastrim.Nëse mëkati nuk shikohet si mëkat,hiri nuk do shikohet kurrë si hir,as Jezusi si një Shpëtimtar dhe pa këtë shpëtimi është i pamundur. Këtu pra ne e japim përsëri këtë dëshmi pikë-mbështetëse se njeriut të natyrshëm mëkati nuk i duket mëkat;dhe prandaj,një vepër hiri duhet të kryhet në të për të hapur sytë e tij të verbër ose përndryshe ai nuk mund të shpëtohet.Këto nuk janë fjalime të buta dhe fjalë të bukura por të vërteta të rrepta të Perëndisë:Fryma e Shenjtë drejtoftë shumë zemra të ndjejnë se sa trishtueshëm të vërteta janë.
II.Kjo na shpie te pika jonë e dytë—ATJE KU MËKATI SHIHET SHUMË QARTË, DUKET SI MËKAT:aspekti i tij më i tmerrshëm është vetvetja e tij e natyrshme.Mëkati në shkallën e tij më të madhe duket mëkat.A dukem se po përsëritem?A tingëllon kjo shprehje si thjesht një fjalë bajate?Atëhere nuk kam se çfarë t’i bëj,sepse ashtu e ka teksti;dhe e di se ju nuk do ta përçmoni tekstin.Por me të vërtetë ka një thellësi domethënie në shprehjen, “Mëkati,që të duket mëkat”—sikur apostulli të mos mund të gjente asnjë Fjalë tjetër kaq tmerrësisht përshkruese të mëkatit sa vetë emri i tij.Ai nuk thotë, “Mëkati,që të duket si Satanai.”Jo,sepse mëkati është më keq se djalli,përderisa e bëri djallin atë ç’është.Satanai si qenie është krijesa e Perëndisë ndërsa mëkati nuk ishte kurrë i tillë;origjina dhe natyra e tij janë krejtësisht të ndara nga Perëndia.Mëkati është madje më keq se ferri sepse është gjembi i atij dënimi të kobshëm.Anselmi e kishte zakon të thoshte se nëse ferri të ishte në njërën anë dhe mëkati në anën tjetër,ai më mirë do hidhej në ferr se sa të mëkatonte vullnetarisht kundra Perëndisë.Pali nuk thotë, “Mëkati,që të duket çmenduri.”Me të vërtetë që është çrregullim i moralit të shëndoshë,por ama është shumë e shumë më keq se kjo.Eshtë aq keq sa nuk ka emër për të përveç vetja e tij.Një prej poetëve tanë që dëshiroi të tregonte se sa i ligë duket mëkati në praninë e dashurisë shpenguese,mundi vetëm të thoshte,
“Ndërsa plagët e Krishtit hulumtoj,
mëkati duket si vetvetja njësoj.”
Nëse keni nevojë për një ilustrim se cila është domethënia,mund të gjejmë një te Juda.Sikur të donit ta përshkruanit,do mund të thonit se ishte një tradhtar,një hajdut dhe një tradhtues i gjakut të pafajshëm,por do përfundonit duke thënë, « ai ishte një Juda » –kjo ju jep të gjithën në një të vetme :askush nuk mund ta barazonte në poshtërsi.Nëse do doje ta bëje një njeri të ndjente një tmerr ndaj vrasjes,nuk do doje që vrasja t’i shfaqej atij si gjakderdhje,ose si shkatërrim jete ose si thjesht mizori,por do doje që të shfaqej si vrasje ;nuk do mund të përdorje dot një shprehje më të fortë.Edhe këtu,kur Zoti kthen dritën e fortë të Frymës së Tij të përjetshme mbi mëkatin dhe e zbulon atë në gjithë shëmtinë dhe fëlliqësinë e tij,duket së qenuri jo vetëm çrregullim moral,deformim ose korruptim,por as më pak e as më shumë se mëkat. « Mëkati, » thotë Thoma Bruksi « është e vetmja gjë që Perëndisë i kall krupën ;mëkati çoi Krishtin në kryq,ai mallëkon shpirtra,mbyll portën e parajsës dhe hodhi themelet e ferrit. »
Ka njerëz që e shikojnë mëkatin si një fatkeqësi,por kjo është shumë larg pikëpamjes së vërtetë dhe me të vërtetë,pikëpamjes shumë të gjerë të tij.Sa dendur që dëgjojmë ndonjë mëkatar të quhet « një fatkeq. »Kjo tregon një moral shumë të lëshuar.Me të vërtetë që është një gjëmë të jesh një mëkatar,por është shumë më tepër se një gjëmë ;dhe ai që e shikon mëkatin vetëm si fatkeqsia e tij nuk e ka parë ashtu si duhet sa të shpëtohet prej tij.Të tjerë kanë arritur ta shikojnë mëkatin si një çmenduri dhe deri në këtë pikë ato shikojnë drejt,sepse është çmenduri në thelb dhe çdo mëkatar është një i çmendur.I çmendur është vetë emri që Perëndia i jep një mëkatari—emër i përdorur shpesh përgjatë librit të Psalmeve.Por megjithatë,mëkati është më shumë se çmenduri.Nuk është thjesht mungesë zgjuarsie ose gjykim i gabuar,është zgjedhja e vetëditur dhe e vullnetshme e së ligës dhe ka përbrenda një farë dashakeqësie kundra Perëndisë,gjë që është shumë më keq se thjesht budallallëk.Të shikosh mëkatin si çmenduri është një gjë e mirë por nuk është një gjë e hirshme as shpëtuese.Disa,gjithashtu,kanë parë disa mëkate si krime dhe prapëseprapë nuk i kanë parë si mëkate.Përdorimi ynë i fjalës « krim » është domethënës.Kur një veprim lëndon bashkëqytetarët tanë,e quajmë krim,ndërsa kur vetëm fyen Perëndinë,e emërojmë mëkat.Sikur t’ju thërrisja kriminelë,do t’ju vinte pështirë prej meje ;por nëse ju quaj mëkatarë,nuk do ishit aspak të zemëruar ;sepse të fyesh njeriun është një gjë që ju nuk do dëshironit ta bënit,por të fyesh Perëndinë është për shumë njerëz një vogëlsirë,që me zor ia vlen edhe një mendim kalimtar.Natyra njerëzore është bërë kaq e shtrembëruar sa sikur njerëzit të dinë se kanë thyer ligje njerëzore,i vjen turp,por thyerja e një urdhërese,që prek vetëm Zotin Vetë,i shkakton shumë pak shqetësim.Sikur të vidhnim,të gënjenim ose të hidhnim përdhe dikë,do na vinte turp dhe ashtu duhet të na vijë ;por megjithatë,një turp i tillë nuk do ishte vepër hiri.Mëkati duhet të duket si mëkat kundra Perëndisë—kjo është çështja ;duhet të themi bashkë me Davidin, « Kam mëkatuar kundër Teje,vetëm kundër Teje,dhe kam bërë atë që është e keqe për sytë e Tu. »Bashkë me plëngprishësin ne duhet të thërrasim, « O atë,mëkatova kundër qiellit dhe para teje dhe nuk jam i denjë të quhem biri yt. »Kjo është pikëpamja e duhur.Zoti na sjelltë të rrëfejmë shkeljet tona në këtë mënyrë.
Dhe tani më dëgjoni me vëmendje për ja një a dy minuta,mendoni se sa gjë e urryeshme që është mëkati.Të dashur,shkeljet tona janë të kryera kundra një ligji që është i bazuar mbi drejtësinë.Eshtë i shenjtë,i drejtë dhe i mirë ;është ligji më i mirë që mund të përftohet.Të thyesh një ligj të keq,mund të jetë më shumë se e falshme por nuk mund të ketë justifikim për shkeljen kur urdhëresa i rekomandohet ndërgjegjes së çdo njeriu.Nuk ka as dhe një urdhëresë në fjalën e Perëndisë që është ose e vrazhdë,arbitrare ose e panevojshme.Sikur ne vetë të ishim të përkryer në shenjtëri dhe pafundshmërisht të urtë dhe të kishim për të shkruar një ligj,do kishim shkruar pikërisht ligjin që Perëndia na ka dhënë.Ligji është i drejtë për të tjerët dhe përfitues për veten tonë.Kur ndalon ndonjë gjë,nuk bën gjë tjetër veçse vendos sinjale rreziku atje ku ka rrezik real për ne.Ligji është një lloj rendi për të na mbajtur jashtë prej rrugës së dëmshme ;ato që e shkelin atë i bëjnë dëm vetes.Mëkati është një gjë e rremë,e poshtër dhe e padrejtë,bën të keqen rreth e përqark dhe nuk i sjell të mirë askujt.Nuk ka as dhe një tipar shpengues ;është ligësi,vetëm ligësi dhe vazhdimisht kështu.Eshtë një hedhje poshtë e ligë,e qëllimshme,e kotë e padobishme e asaj që është e mirë dhe e drejtë,në favor të asaj që është e pahirshme dhe e dëmshme.
Duhet gjithashtu që të kujtojmë se ligji hyjnor është i detyrueshëm për njerëzit për shkak të së drejtës dhe autoritetit të ligjvënësit.Perëndia na ka krijuar,a nuk duhet vallë që t’i shërbejmë Atij ?Ekzistenca jonë është e zgjatur prej dashamirësisë së Tij,ne nuk do mund të jetonim për as dhe një çast pa Të:a nuk duhet që t’i bindemi Atij ?Zoti është tepër i mirë,Ai nuk na ka bërë ne kurrë ndonjë të pabërë,Ai ka pasur përherë si qëllim përfitimin tonë dhe na ka trajtuar me dashamirësi të pakufishme.E pse duhet që ta fyejmë Atë vullnetarisht duke thyer ligje që Ai pati të drejtë t’i bëjë dhe që i ka bërë për të mirën tonë ?A nuk është e turpshme të bësh atë që Ai urren ndërsa nuk mund të ketë asgjë për të fituar kështu dhe asnjë arsye për ta bërë ?Sa do doja që çdo zemër këtu të mund të dëgjonte vajtimin ankues të Zotit—është begenisje e mrekullueshme që të mund ta përshkruajë Veten duke u shprehur—« Kau e njeh të zotin e tij dhe gomari grazhdin e zotërisë së tij,por Izraeli nuk ka dije dhe populli im nuk ka mend. »
Ajo fjalë tjetër përgjëruese është po aq prekëse ku Zoti shpreh pakënaqësi dhe thërret, « Oh,mos e bëni këtë gjë të neveritshme që unë e urrej ! »Mbas gjithë butësisë së Tij në sjelljen e Tij ndaj nesh—ashtu si një at me fëmijën e tij—ne jemi kthyer kundra Tij dhe kemi strehuar armikun e Tij.Kemi gjetur kënaqësinë tonë në brengosjen e Atij dhe i kemi quajtur urdhëresat e Tij barra dhe shërbimin e Tij lodhje.A nuk do pendohemi për këtë ?A mund të vazhdojmë të veprojmë kaq ulët ?Këtë ditë,Perëndia im,e urrej mëkatin jo sepse më mallëkon por sepse të ka bërë Ty të keqe !Të kem pikëlluar Perëndinë tim është për mua brenga më e rëndë.Zemra e ripërtëritur prej Hirit ndjen një simpati të thellë ndaj Perëndisë në lidhje me sjelljen mosmirënjohëse që Ai ka marrë prej nesh.Ajo klith, « Si mund vallë ta kem fyer Atë ?Pse vallë u solla me një Perëndi kaq të hirshëm në një mënyrë kaq të pahirshme ?Ai më ka bërë të mirë dhe jo të keqe,pse e kam shpërfilluar Atë ? »Sikur I Përjetshmi të kishte qenë një tiran dhe ligjet e Tij të kishin qenë despotike,do mund të përfytyroja ndonjë farë dinjiteti në një revoltë kundra Tij.Por duke parë se Ai është një At plot me butësi dhe dashamirësi të pallogaritshme,mëkati kundra Tij është jashtëzakonisht mëkatar !Mëkati është më keq se shtazarak,sepse kafshët vetëm ta kthejnë të keqen me të keqe.Mëkati është djallëzor—sepse ta kthen të mirën me të keqe.Mëkati është të kthesh thembrën kundra Bamirësit tonë—është mosmirënjohje e ulët,tradhëti,urrejtje pa shkak,zemërligësi kundra shenjtërisë dhe një parapëlqim për atë që është e ulët dhe e poshtër.Por çfarë dua të them me këtë ?Mëkati është mëkat dhe me këtë fjalë kemi thënë gjithçka në lidhje me të.
Duket se Pali e bëri zbulimin e mëkatit si mëkat përmes dritës së një prej Urdhërimeve.Ai na tregon pak prej vetë biografisë së tij,e cila është tepër interesante për t’u parë nga afër.Ai thotë, « nuk do ta kisha njohur lakminë,po të mos thoshte ligji : « mos lakmo ! »Kam mendimin kështu papritur se kur Pali u rrëzua nga kali përgjatë rrugës për në Damask,mendimi i parë që i erdhi në mendje ishte, « ky Jezus që kam qenë duke përndjekur,është,fundi i fundit,Mesia dhe Zoti i gjithçkaje !Oh,tmerr i tmerreve,kam luftuar paditur kundra Tij.Ai është Jezusi,Shpëtimtari që shpëton prej mëkateve,por cilat janë mëkatet e mia ?Në ç’pikë e kam thyer Ligjin ? » Në verbërinë e tij vetmitare mendja e tij pavullnetshmërisht i hodhi një sy me të shpejtë Të Dhjetë Urdhërimeve.Dhe duke marrë në konsideratë secilin prej tyre me gjykimin e tij të varfër gjysëm-ndriçuar,i klithi vetes, « Nuk e kam thyer këtë !As këtë ! »derisa më në fund erdhi te ky urdhërim, « Nuk do lakmosh, »dhe në një çast,sikur një shkreptimë të kishte çarë në dysh errësirën e dendur të frymës së tij,ai pa mëkatin e tij dhe rrëfeu se kishte qenë fajtor për dëshira të çoroditura.Nuk do ta kishte njohur epshin sikur Ligji të mos kishte thënë, « nuk do lakmosh. »Ky zbulim i hoqi vellon të gjithë mbetjes së mëkateve të tij—Farizeu krenar u bë një pendestar i përulur dhe ai që e mendonte veten të patëmetë klithi—« Jam kryemëkatari. » I lutem Perëndisë që në ndonjë mënyrë të mundësojë të njëjtën dritë të rrjedhë në çdo shpirt këtu ku nuk ka depërtuar akoma.Oh,dëgjuesit e mi,i përgjërohem Zotit t’ju mundësojë të shikoni mëkatin si mëkat dhe kështu t’ju shpjerë te Jezusi si i vetmi Shpëtimtar !
III.Do kem nevojë për vëmendjen tuaj më të madhe në pikën e tretë që është kjo—MËKATSHMËRIA E MËKATIT DUKET MË QARTE NË SHTREMBËRIMIN E GJËRAVE MË TË MIRA PËR QËLLIME VDEKJEPRURËSE.Kështu thotë teksti—«Mëkati,që të duket mëkat,me anë të së mirës më pruri vdekjen,që mëkati të bëhet edhe më tepër mëkat nëpërmjet urdhërimit.»Eshtë e qartë se ne jemi tmerrësisht të zvetënuar përderisa i përdorim gjërat më të mira në mënyrën më të keqpërfytyrueshme.Ligji i Perëndië,që u caktua për jetëdhënie,sepse « Ai që i bën këto gjëra,do të jetojë,nëpërmjet tyre, » nëpërkëmbet vullnetarisht dhe kështu që mëkati e kthen dritën e Perëndisë në një instrument vdekjeje ! Bën më keq akoma !Mëkati që është përbrenda nesh,kur dëgjon Urdhëresën,menjëherë vendos ta thyejë atë.Eshtë një prirje çuditërisht e ligë e natyrës sonë,që ka shumë gjëra për të cilat nuk do ta kishim vrarë shumë mendjen,por që i lakmojmë menjëherë sapo bëhen të ndaluara.A keni vënë re ndonjëherë,edhe në lidhje me ligjin njerëzor,se kur një gjë është e ndaluar,njerëzit digjen me zjarr mbas saj ?Nuk mbaj mend,gjatë gjithë viteve që kam jetuar në Londër ndonjë dëshirë të fortë të njerëzisë për të mbajtur takime në parkun Haid derisa u bë një përpjekje për t’i mbajtur ato jashtë tij—dhe atëhere,menjëherë,të gjitha kangjellat u hodhën përdhé dhe vendi u mor me sulm.Që atëhere parku ka qenë një fushë beteje.Sikur të mos ishte cënuar liria e shprehjes në park ashtu siç ndodhi me të vërtetë,me shumë paurti,askush nuk do ta kishte vrarë mendjen për të folur gjatë e gjerë te Pema e Reformatorit ose te ndonjë pemë tjetër.Ato do kishin thënë, « Cila është dobia e të zvarriturit deri atje lart përmes baltës për milje të tëra ndërsa mund të takohemi më rehat nën një vend të mbuluar, »por ngaqë nuk duhet ta bëjnë atë,ato vendosin ta bëjnë ! Kështu ndodh edhe me natyrën tonë të përbashkët—i bie me shqelm kufizimit—nëse nuk duhet të kryejmë një gjë,atëhere do ta kryejmë atë !Madje përpara se të binte,nëna jonë Eva u ndje e tërhequr nga pema e ndaluar dhe impulsi në bijtë dhe bijat e saj të rënë është shumë më tepër i përdhunët meqë prej një impulsi të zakonshëm ne hallakatemi prej udhës së caktuar dhe thyejmë gardhet për t’u hedhur në fusha të rrethuara.Ligji për natyrën tonë të zvetënuar nuk është gjë tjetër veçse sinjali për revoltë !Mëkati është me të vërtetë një përbindësh,ndërsa kthen një Ligj parandalues në një nxitje për rebelim.Zbulon të ligën nëpërmjet Ligjit dhe më pas kthehet drejt saj dhe thërret, « Ligësi,ti je e mira ime. »Ky nuk është aspak i vetmi rast në të cilin e mira kthehet në të ligë nëpërmjet mëkatit tonë.Mund të përmend shumë raste të tjera.
Shumë shkurt pra,sa shumë që ka që e kthejnë mëshirën e bollshme të Perëndisë,ashtu si e shpallur në Ungjillin,në një arsye për më tepër mëkat !Predikuesi ka ëndje të madhe t’ju thotë,në emrin e Perëndisë,se Zoti është një Perëndi i gatshëm të falë dhe i vullnetshëm për të pasur mëshirë ndaj mëkatarëve—dhe se kushdo që beson në Jezusin do të marrë falje të menjëhershme !Cfarë thonë njerëzit, « Epo,nëse është kaq e lehtë të falesh,le të vazhdojmë në mëkat !Nëse besimi është një gjë kaq e lehtë le ta shtyjmë për më vonë në të ardhmen ! »Oh,argument i ulët dhe mizor !Të nxjerrësh mëkat më të madh si rrjedhim prej dashurisë së pafund !Edhe çfarë pastaj nëse e quaj këtë arsyetim djallëzor—sepse ashtu është me të vërtetë—ta bësh mirësinë vetë të një Perëndie të hirshëm një arsye për të vazhduar të shkelësh !Vallë a është ashtu se aq më shumë Perëndia të dojë aq më shumë do urresh ?Aq më i mirë të jetë aq më i keq do jesh ?Turp !Turp !
Më pas përsëri,ka njerëz që kanë jetuar me kënaqësi në mëkat të madh dhe me shumë fat kanë shpëtuar prej pasojave të natyrshme të atij mëkati—dhe çfarë nxjerrin si përfundim prej këtij durimi nga ana e Zotit? Perëndia ka qenë për to shumë zemërbutë dhe i mëshirshëm dhe prandaj ato e sfidojnë Atë përsëri dhe kthehen me mendjemadhësi te zakonet e tyre të mëparshme!Ato ëndërrojnë se kanë imunitet ndaj shkeljes dhe madje mburren se Perëndia nuk do t’i dënojë kurrë,edhe sikur të vepronin si të mundnin !Mëkati duket me të vërtetë mëkat,kur zemërbutësia që duhet të shpjerë në pendim shikohet si një leje për të shkelur akoma !Eshtë për t’u habitur që I Përjetshmi nuk i shtyp armiqtë e Tij menjëherë kur ato e llogarisin dashamirësinë e Tij si dobësi dhe e bëjnë mëshirën e Tij arsye për mosbindje të mëtejshme ! Shikoni përsëri mijëra mëkatarë pasanikë pasuritë e të cilëve janë mjetet e të mëkatuarit.Ato kanë gjithçka që zemra mund të dëshirojë dhe në vend që t’i jenë dyfish mirënjohës Zotit,janë krenarë dhe të pamendë !Ato nuk i mohojnë vetes asnjë prej kënaqësive të mëkatit.Bekimet që i janë besuar bëhen mallëkimet e tyre sepse i shërbejnë arrogancës dhe mondanitetit të tyre.Ato luftojnë kundra Perëndisë me armë prej vetë armëtores së Tij !Ato kënaqen me të mira prej Provanisë dhe më pas kënaqin më shumë akoma mëkatet e tyre.Mbushullia e bukës shumë shpesh pjell përçmim ndaj Perëndisë.Njerëzit ngrihen lart dhe më pas shikojnë poshtë te feja dhe flasin me kryelartësi kundra njerëzve të Perëndisë dhe madje kundra Zotit Vetë !Me vaktin e Tij në gojë ato blasfemojnë Bamirësin e tyre dhe me pasurinë e cila është huaja e mëshirës së Tij ato blejnë kënaqësitë e poshtra të paudhësisë.
Kjo është e tmerrshme por ashtu është se sa më shumë Perëndia i jep njeriut aq më shumë njeriu urren Perëndinë e tij dhe ai,të cilit Perëndia i shumëzon mëshirat e Tij,ia kthen duke shumëzuar shkeljet e tij !Më kujtohet në martirologjitë tona Baptiste historia e një prej Baptistëve të Hollandës duke i shpëtuar përndjekësve të tij.Një lumë ishte i ngrirë në sipërfaqe dhe njeriu i mirë e përshkoi atë pa dëm,por armiku i tij ishte më i rëndë dhe akulli u ça nën peshën e tij.Baptisti,duke qenë fëmijë i Zotit,u kthye dhe i erdhi në ndihmë përndjekësit të tij në çastin kur sa po zhytej poshtë akullit për të gjetur vdekjen me siguri.Dhe çfarë bëri i poshtri ?Sapo u gjend shëndosh e mirë mbi breg,kapi njeriun që i kishte shpëtuar jetën dhe e çoi zvarrë për në burg,nga u mor më pas për t’iu dhënë vdekja! Lebetitemi prej një çnjerëzie të tillë !Indinjohemi prej shpërblimesh të tilla të ulëta—por shpërblimet që të paudhët i bëjnë Perëndisë janë shumë më tepër të ulëta !Edhe vetë po habitem,ndërsa jam duke ju folur—habitem që po flas kaq qetësisht mbi një subjekt kaq tmerrësisht përulës !Dhe duke sjellë ndër mend jetët tona të kaluara dhe mosmirënjohjen tonë të gjatë ndaj Perëndisë,habitem që nuk e kthejmë këtë vend në një Bokim të gjerë ose një vend vajtimi—dhe t’i përziejmë lotët tanë në një përrua me shprehje turpi të thellë dhe vetë-neverie për sjelljen tonë ndaj Perëndisë!E njëjta ligësi shfaqet kur Zoti zbulon drejtësinë e Tij dhe shqipton kërcënime.Kur lëshohet një predikim kërcënues,do dëgjoni njerëz të thonë,teksa dalin jashtë mbas dëgjimit të një fjalimi të tillë,edhe pse predikuesi ka folur shumë përzemërsisht,« Nuk duam më prej këtij predikimi zjarr-ferri !Jemi të lodhur dhe të shqetësuar me këto kërcënime gjykimi. » ___
« Gjykimet e Tua,paluhatur dëgjohen
edhe pse vetë djajtë frikësohen
Mirësia dhe zemërimi më kot gërshetohen
Zemrat e tyre nga asnjë ndjenjë s’trazohen.”
Provo të njëjtin njeri me butësinë e Perëndisë dhe fol për dashurinë e Zotit—dhe ai do ngurtësohet nga kjo—sepse Ungjilli ngurtëson disa dhe bëhet një aromë vdekjeje për shumë njerëz. Oh Mëkat,je me të vërtetë mëkat,duke bërë Ungjillin e shpëtimit një arsye për një mallëkim më të madh!Kur gjykimet e mëdha shfaqen në tokë,nuk janë pak të papërshpirtshmit që bëhen më të paturpshëm akoma kundra Perëndisë dhe madje edhe e shajnë si tiran.Zjarri që duhet t’i kishte shkrirë i ka bërë veçse më të ngurtësuar!Ato sfidojnë tmerret e Perëndisë dhe ashtu si Faraoni pyesin, “Kush është Zoti?”Kemi njohur njerëz në hall të madh—shumë të varfër dhe shumë të sëmurë—të cilët duhet të kishin shkuar te Perëndia prej pikëllimeve të tyre.Por në vend të kësaj,ato janë bërë shpërfillës ndaj besimit dhe kanë hedhur poshtë frikën e Perëndisë.Ato kanë vepruar si Ashazi për të cilën është shkruar, “Edhe kur ishte i shtypur,mbreti Ashaz mëkatoi edhe më shumë kundër Zotit.”
Fshikulla nuk i ka ndarë ato prej mëkatit por i ka fshikulluar duke i kthyer në një gjendje më të keqe.Ilaçi i tyre është bërë helmi i tyre.Sa më shumë që është krasitur pema,aq më pak fruta ka dhënë.Plugimi e ka kthyer tokën veçse më shterpë akoma.Ajo çfarë shpesh ka qenë një bekim i madh për Besimtarët ka humbur krejtësisht me to.E pse duhet që të goditen më shumë akoma?Ato do revoltoheshin gjithnjë e më shumë.Një shembull shumë domethënës i shtrembërimit të zemrës është fakti se afërsia me vdekjen dhe varrin shpesh ngurtëson zemrën dhe askush nuk bëhet më zemërgur se sa varr-mihësit dhe ato që shpien të vdekurit për në varr. Njerëzit mëkatojnë hapur kur varret janë të hapura para tyre.Eshtë e mundur të punosh mes të vdekurve dhe prapëseprapë të jesh po aq i egër sa edhe njeriu i pushtuar nga një demon dhe që banonte mes varreve në ditët e Zotit tonë.Egjiptianët e kishin zakon t’i mbanin festimet e tyre të potershme në praninë e një kufome,jo për të zbutur gazin e tyre,siç kanë thënë disa,por për t’i bërë akoma më të gjallë,më makutë dhe më të pirë sepse shpejt edhe ato do vdisnin.Arkivolet dhe pëlhurat mbi to duhet të ishin predikime të mira,por janë rrallë ashtu për ato që i shikojnë çdo ditë.Në kohërat kur kolera është tërbuar—dhe në periudhat kur murtaja,në kohërat e vjetra,ka bërë kërdinë—shumë njerëz nuk kanë qenë zbutur aspak,por janë ngurtësuar edhe më shumë në praninë e Korrierit ogurzi të Perëndisë.Hervi gjen “përsiatje të shenjta mes varreve,” por të pashenjtët janë në varrezën e kishës po aq larg prej Perëndisë sa në një teatër.
Një gjë tjetër të çuditshme e kam vënë re shpesh—si një provë e pushtetit të mëkatit për të mbledhur helm prej luleve më të shëndosha—kam vënë re se disa shkelin edhe më shumë ngaqë kanë qenë vendosur nën kufizimet fatlume të perëndishmërisë.Edhe pse të edukuar me përshpirtshmëri dhe virtyt,ato vërsulen në krahët e vesit sikur të ishte nëna e tyre.Ashtu si harrjet fluturojnë tek një qiri sapo ia kap syri,po ashtu edhe këto të dalldisur sulen në ligësi.Të rinj që janë vënë nga Provania e Perëndië atje ku asnjë tundim nuk i mësyn ndonjë herë—në gjirin e shtëpive të shenjta dhe të qeta ku edhe vetë emri i të ligës me zor se dëgjohet ndonjëherë—shpesh do shqetësohen dhe do prishin gjakun për të dalë jashtë në atë çfarë ato e quajnë, “jetë,”dhe për të hedhur shpirtrat e tyre në rreziqet e shoqërisë së keqe. Bijtë dhe bijat e Adamit digjen me zjarr për të ngrënë prej pemës së njohurisë së mirës dhe të keqes.Vetë ruajtja e tyre prej tundimit i mërzit ato.Ato e kanë neveri grigjën dhe digjen me zjarr për ujkun!E mendojnë veten si të pafat që nuk kanë lindur mes shthurjes morale dhe nuk janë mësuar në krim.Dalldisje e çuditshme dhe megjithatë shumë zemra prindërish janë thyer prej këtij rrengu të shthurjes dhe këtij epshi të papërmbajtur për të ligën!Djali më i ri pati atin më të mirë dhe prapëseprapë nuk mund të qëndronte kurrë i qetë derisa të kishte fituar pavarësinë dhe ta katandiste veten duke lypur në një vend të largët duke shpenzuar jetën e tij me prostituta.
Vini re një tjetër rast.Njerëz që jetojnë në periudha kur Të Krishterët e zellshëm dhe të shenjtë janë me bollëk shpesh për këtë arsye janë edhe më të këqinj akoma.Cfarë efekti ka zelli i Të Krishterëve ndaj njerëzish të tillë?I nxit për dashaligësi!Atëhere kur Kisha është në gjumë bota thotë, “Ah,ne nuk e besojmë fenë tuaj,sepse nuk veproni sipas besimit tuaj.”Por në çastin kur Kisha vihet në lëvizje,bota thërret, “Ato janë një grup fanatikësh!Kush mund të durojë përçartjet e tyre?Mund ta kishim besuar fenë e tyre sikur të na ishte sjellë me masë por e shoqëruar me entuziazëm është e urryeshme.”Asgjë nuk do t’i pëlqejë mëkatarëve përveç mëkatet e tyre!Dhe sikur mëkatet e tyre të mund të shndërroheshin në virtyte ato do fluturonin te virtytet e tyre menjëherë për të qëndruar kështu në kundërvënie.Njeriu do shkonte kundra Perëndisë—vetë natyra e tij është armiqësi kundra Krijuesit të tij. Ai poeti i vjetër me vargjet e të cilit filluam predikimin tonë,ka thënë me vërtetësi—
“Nëse Perëndia do kishte bërë gjithçka pa kufi
njeriu do ishte bërë kufi-vënësi me siguri
Po meqë tani Perëndia na ka gardhuar
njeriu thyen gardhin,çdo vend për ta pluguar
Cili je ti për të humbur kështu veten o njeri!
do bëje gjithçka për të qenë në kundërshti.”
Mëkati pra shikohet si diçka tepër mëkatare.Ajo bimë që rritet duke u çrrënjosur dhe duke u prerë duhet të zotërojë një gjallëri të madhe.Ajo që jeton duke u vrarë është çuditërisht plot me forcë.Duhet të jetë një substancë shumë e ngurtë ajo që ngurtësohet duke u ndodhur në furrnaltë,në mesin e nxehtësisë së zjarrit atje ku hekuri shkrihet dhe rrjedh si dyllë.Duhet të jetë një pushtet shumë i tmerrshëm ai që mbledh forcë prej asaj ç’ka duhej ta përmbajë atë dhe sulmon shumë më dhunshëm në përpjestim të mbajtjes në fre. Mëkati vret njerëzit nëpërmjet asaj që ishte e caktuar për jetën.I bën dhuratat e Qiellit shkallë mbështetje për në Ferr.Përdor llambat e tempullit për të treguar rrugën e Humbjes dhe e bën Arkën e Zotit,ashtu si në rastin e Uzahut,korrierin e vdekjes.Mëkati është ai zjarr i pazakontë që digjet edhe më egërsisht mbasi njomet,duke gjetur lëndë djegëse në ujin që ishte synuar për ta shuar.Zoti nxjerr të mirën nga e keqja por mëkati nxjerr të keqen nga e mira!Eshtë një e ligë vdekjeprurëse—gjykoni vetë sa vdekjeprurëse!Oh,njerëzit e njohshin natyrën e tij dhe e pafshin neveri me gjithë zemrën e tyre!Fryma e Shenjtë i mësoftë njerëzit ta njohin ashtu siç duhet këtë më të ligën e të ligave,që të mund t’ia mbathin larg prej saj për tek Ai vetëm që mund të çlirojë. Tani,pse gjithë këto fjalë dhe cili është drejtimi i këtij fjalimi?Epo,drejtimi është ky.Ka brenda nesh prej natyre një prirje për të mëkatuar që ne nuk mund ta zotërojmë dhe prapëseprapë duhet zotëruar ose përndryshe ne nuk mund të hyjmë në Qiell.Vendimet tuaja për të mposhtur mëkatin janë po aq të dobëta sikur të përpiqeshit të lidhnit Leviatanin me një fill dhe ta manovronit me një spango.Të shpresosh të zotërosh veten nëpërmjet vetë kufizimeve për të mëkatuar do ishte njësoj sikur të shpresoje të lidhje stuhinë dhe të përmbaje tufanin.Mëkati qesh me një rrjetë merimange të tillë.Po ashtu ai nuk mund të parandalohet dhe as shpirti nuk mund të pastrohet nga ai nëpërmjet ndonjë rituali të jashtëm.Përgjunjjet,pendesat,agjërimet,pastrimet janë të gjitha të kota.
Cfarë duhet bërë pra?Ne duhet të krijohemi sërish!Jemi tepër të katandisur keq për t’u riparuar.Duhet të krijohemi nga e para!Dhe për t’u pastruar nuk ka ujë poshtë qiejve dhe as sipër tyre që mund të heqë njollën tonë.Por ka një burim të mbushur me gjakun e vetë Birit të Perëndisë.Ai që pastrohet aty do të bëhet i bardhë.Dhe është Fryma e Shenjtë gjithë-krijuese që mund të na formojë sërish në shenjtëri në Krishtin Jezus!I lutem Perëndisë që të gjithë të mos keni shpresë tjetër për t’u shpëtuar përveçse nëpërmjet një mrekullie Hiri.I lutem Perëndisë që të mos keni as dhe një shpresë tjetër për t’u shpëtuar përveçse nëpërmjet fuqisë së mbinatyrshme të Frymës së Shenjtë!
I lutem Perëndisë që të drejtoheni të hiqni sytë prej vetes,secili nga ju,për t’i kthyer tek Ai që mbajti mbi drurin gjaknjomur zemërimin e Perëndisë sepse ka jetë në një vështrim tek Ai dhe kushdo që shikon te Ai do të shpëtohet—do shpëtohet prej fuqisë së mëkatit po ashtu dhe të fajit të tij!Atë që gjarpri i bronztë hoqi ishte helmi përvëlues në venat e njerëzve që ishin kafshuar prej gjarpërinjve.Ato u sëmurën me një sëmundje vdekjeprurëse,shikuan dhe u shëruan.Nuk ishte vetëm fëlliqësia që u hoq nga ato—ishte edhe sëmundja që u shërua prej shikimit të tyre të thjeshtë. Dhe po ashtu një shikim te Krishti nuk heq thjesht vetëm mëkatin por shëron sëmundjen e mëkatit—dhe vini re—është i vetmi shërim i mundshëm për lebrën e paudhësisë!Besimi në Jezusin sjell Frymën e Shenjtë me armët e Tij të shenjta të pathyeshme në fushën e betejës së zemrës njerëzore—dhe AI mposht kështjellat e pathyeshme të mëkatit,e bën epshin rob dhe vret armiqësinë e zemrës.Mëkati,duke u bërë të shfaqet mëkat,Hiri bëhet të shfaqet Hir—Fryma e Shenjtë e Perëndisë arrin fitoren dhe ne shpëtohemi! Perëndia dhëntë që kjo të jetë përvoja e ne të gjithëve.Amen dhe Amen.
Pjesë e Shkrimit e lexuar para Predikimit—Romakët 7.